بازغا

[ویکی الکتاب] معنی بَازِغاً: طلوع کرده
ریشه کلمه:
بزغ (۲ بار)

«بازِغ» از مادّه «بزغ» (بر وزن نذر) در اصل، به معنای شکافتن و جاری ساختن خون است و لذا به جراحی کردنِ «بیطار» (دامپزشک) «بزغ» گفته می شود; اطلاق این کلمه بر طلوع آفتاب یا ماه، در حقیقت، آمیخته با یک نوع تشبیه زیبا است; زیرا آفتاب و ماه به هنگام طلوع خود، گویا پرده تاریکی را می شکافند. علاوه بر این، طلوع آفتاب در کنار افق، سرخی کمرنگی که بی شباهت به رنگ خون نیست، ایجاد می کند.
بزوغ به معنی طلوع است در مجمع البیان آمده: چون ماه را طالع دید گفت: این پروردگار من است. در لغت آمده «بَزَغَتِ الشّمسُ: طَلَعَت»