بازگذاردن. [ گ ُ دَ ] ( مص مرکب ) رها کردن. واگذاردن. بحال خود گذاشتن. و رجوع به بازگذاشتن شود : اگر به این قسم که خوردم وفا نکنم... مرا بازگذارد بقدرت و قوه خودم. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 319 ). بازگذاریم او را بدانچه اختیار کرد. نوله ما تولی.( ترجمان القرآن ). || واگذاشتن. واگذار کردن : گفتم : این یکی بمن بازگذارد و خداوند گفت : گذاشتم. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 337 ). || بازگذاردن سخن ؛ ترجمه. و رجوع به بازگذاشتن شود.
