باز درنایی ( نام علمی: Geranospiza caerulescens ) گونه ای از پرندگان شکاری از خانواده بازان است. در سرده تک نماد Geranospiza است.
باز درنایی قبلاً چندین گونه بود که به تازگی یکپارچه شد. این گونه ها اکنون به عنوان زیرگونه تعیین می شوند. با این حال، رنگ بدن به طور تدریجی متفاوت است، و در حال حاضر پذیرفته شده است که آنها از یک گونه تشکیل شده اند. همچنین دو گونه از بازسنقر در آفریقا از سرده بازسنقر ( نام علمی: Polyboroides ) وجود دارد که اگرچه از نظر ریخت شناسی و رفتاری مشابه هستند، اما ارتباط نزدیکی با هم ندارند. آنها نمونه خوبی از فرگشت هم گرا هستند. [ ۲]
باز درنایی شامل زیرگونه های زیر است: [ ۳]
•
• G. c. livens - Bangs & Penard, TE, 1921
• G. c. nigra - ( Du Bus de Gisignies, 1847 )
• G. c. balzarensis - Sclater, WL, 1918
• G. c. caerulescens - ( Vieillot, 1817 )
• G. c. gracilis - ( Temminck, 1821 )
• G. c. flexipes - Peters, JL, 1935
بازهای درنایی در مناطق پست استوایی در لبه جنگل ها حضور دارند و تقریباً همیشه ارتباط نزدیکی با آب دارند. این پرنده در آرژانتین، بلیز، بولیوی، برزیل، کلمبیا، کاستاریکا، اکوادور، السالوادور، گویان فرانسه، گواتمالا، گویان، هندوراس، مکزیک، نیکاراگوئه، پاناما، پاراگوئه، پرو، سورینام، ترینیداد، اروگوئه و ونزوئلا یافت می شود. آنها مهاجر فورانی و دارای مهاجرت محلی هستند که احتمالاً در واکنش به تغییر شرایط آب در حال حرکت هستند. [ ۲]
این بازها اغلب با اسکن کردن از نشیمنگاه یا از روی بال و با شیرجه آرام طعمه را شکار می کنند. با این حال، آنها به دلیل داشتن استخوان های مچ پا "دو مفصلی" قابل توجه هستند، که به آنها اجازه می دهد تا به حفره های درختان برسند و طعمه را بیرون بکشند، آنها این ویژگی را تنها با سرده بازسنقرهای آفریقایی ( Polyboroids ) مشترک هستند. طعمه اصلی آنها مهره داران کوچک، به ویژه جوندگان، خفاش ها، مارمولک ها، مارها، و پرندگان کوچک هستند، اما آنها همچنین به خوردن حشرات بزرگتر و سایر بندپایان و حلزون ها شناخته شده هستند. [ ۲]
در طول زادآوری، آشیانه ها در تاج درختان، اغلب در توده های ثعلبیان یا سایر گیاهان هوازی ساخته می شوند. لانه یک فنجان کم عمق از شاخه ها است که از ارتفاع 10 تا 25 متری روی درخت قرار دارد. دسته تخم ها معمولاً 1 - 2 تخم سفید یا مایل به آبی هستند. [ ۲]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفباز درنایی قبلاً چندین گونه بود که به تازگی یکپارچه شد. این گونه ها اکنون به عنوان زیرگونه تعیین می شوند. با این حال، رنگ بدن به طور تدریجی متفاوت است، و در حال حاضر پذیرفته شده است که آنها از یک گونه تشکیل شده اند. همچنین دو گونه از بازسنقر در آفریقا از سرده بازسنقر ( نام علمی: Polyboroides ) وجود دارد که اگرچه از نظر ریخت شناسی و رفتاری مشابه هستند، اما ارتباط نزدیکی با هم ندارند. آنها نمونه خوبی از فرگشت هم گرا هستند. [ ۲]
باز درنایی شامل زیرگونه های زیر است: [ ۳]
•
• G. c. livens - Bangs & Penard, TE, 1921
• G. c. nigra - ( Du Bus de Gisignies, 1847 )
• G. c. balzarensis - Sclater, WL, 1918
• G. c. caerulescens - ( Vieillot, 1817 )
• G. c. gracilis - ( Temminck, 1821 )
• G. c. flexipes - Peters, JL, 1935
بازهای درنایی در مناطق پست استوایی در لبه جنگل ها حضور دارند و تقریباً همیشه ارتباط نزدیکی با آب دارند. این پرنده در آرژانتین، بلیز، بولیوی، برزیل، کلمبیا، کاستاریکا، اکوادور، السالوادور، گویان فرانسه، گواتمالا، گویان، هندوراس، مکزیک، نیکاراگوئه، پاناما، پاراگوئه، پرو، سورینام، ترینیداد، اروگوئه و ونزوئلا یافت می شود. آنها مهاجر فورانی و دارای مهاجرت محلی هستند که احتمالاً در واکنش به تغییر شرایط آب در حال حرکت هستند. [ ۲]
این بازها اغلب با اسکن کردن از نشیمنگاه یا از روی بال و با شیرجه آرام طعمه را شکار می کنند. با این حال، آنها به دلیل داشتن استخوان های مچ پا "دو مفصلی" قابل توجه هستند، که به آنها اجازه می دهد تا به حفره های درختان برسند و طعمه را بیرون بکشند، آنها این ویژگی را تنها با سرده بازسنقرهای آفریقایی ( Polyboroids ) مشترک هستند. طعمه اصلی آنها مهره داران کوچک، به ویژه جوندگان، خفاش ها، مارمولک ها، مارها، و پرندگان کوچک هستند، اما آنها همچنین به خوردن حشرات بزرگتر و سایر بندپایان و حلزون ها شناخته شده هستند. [ ۲]
در طول زادآوری، آشیانه ها در تاج درختان، اغلب در توده های ثعلبیان یا سایر گیاهان هوازی ساخته می شوند. لانه یک فنجان کم عمق از شاخه ها است که از ارتفاع 10 تا 25 متری روی درخت قرار دارد. دسته تخم ها معمولاً 1 - 2 تخم سفید یا مایل به آبی هستند. [ ۲]
wiki: باز درنایی