باری در قران

[ویکی فقه] باری در قرآن. باری از اسما و صفات الهی است به معنی پدید آورنده آفریدگان به صورت متمایز از یکدیگر.
باری (در اصل باریء به همزه آخر) در لغت از ریشه «ب ر ء» به معنای آفریدن بدون نمونه پیشین است.واژه باری دو بار در آیه ۵۴ بقره و یک بار در آیه ۲۴ حشر وارد شده است. در آیه ۲۲ سوره حدید نیز فعل (نبرأ) که معنای همین اسم را افاده می کند به کار رفته است.
← باری پدید آورنده مخلوقات
اقرب الموارد فی فصح العربیة و الشوارد؛ بحرالعلوم، سمرقندی؛ پیام قرآن؛ تاج العروس من جواهرالقاموس؛ التبیان فی تفسیر القرآن؛ ترتیب کتاب العین؛ التفسیر الکبیر؛ تفسیر نمونه؛ التوحید؛ روح المعانی فی تفسیر القرآن العظیم؛ شرح اسماء الله الحسنی (لوامع البینات)؛ شرح الاسماء الحسنی، درودآبادی؛ شرح الاسماء الحسنی، غزالی؛ الصحاح تاج اللغة و صحاح العربیه؛ علم الیقین فی اصول الدین؛ فتح الرحمن فی تفسیر القرآن؛ کشف الاسرار و عدة الابرار؛ لسان العرب؛ مجمع البحرین؛ مجمع البیان فی تفسیر القرآن؛ معجم مقاییس اللغه؛ المنجد فی اللغه؛ المیزان فی تفسیر القرآن؛ نثر طوبی؛ النهایة فی غریب الحدیث و الاثر.