باروچه

لغت نامه دهخدا

باروچه. [ چ َ / چ ِ ] ( اِ ) پاروچه. نوعی از ظرفی یا آوندی است که در آن گل و لای میبرند. ( آنندراج ) ( دِمزن ) . آوندی که در آن گل می کشند. گل کش. ( ناظم الاطباء ).

پیشنهاد کاربران

بپرس