باربارا وارد

باربارا وارْدْ، بارونِـس جکسون از لودزورث ( انگلیسی: Barbara Ward, Baroness Jackson of Lodsworth؛ زادهٔ ۲۳ مه ۱۹۱۴ – ۳۱ مهٔ ۱۹۸۱ ) اقتصاددان، روزنامه نگار، نویسنده و استاد دانشگاه اهل بریتانیا بود که به موضوعِ مشکلات موجود در کشورهای در حال توسعه علاقمند بود. او به کشورهای غربی فشار آورد تا رفاه و شکوفایی خود را با سایر کشورهای جهان تقسیم کنند و از دههٔ ۱۹۶۰ توجه اش به معضلات محیط زیستی هم جلب شد. او یک روزنامه نگار و سخنران مشهور و یکی از نخستین حامیان توسعه پایدار بود، خیلی پیش تر از آنی که این اصطلاح سیاسی - اجتماعی فراگیر شود. باربارا وارد همچنین، مشاور برخی سیاست گذاران در کشورهای بریتانیا، ایالات متحده آمریکا و کشورهای دیگر بود.
وی در نوجوانی برای گذراندن لیسه به مدرسه ای در پاریس رفت و چند ماه نیز در دانشگاه پاریس به تحصیل مشغول شد و پس از آن به آلمان رفت. مدتی بعد برای تحصیل در رشتهٔ علوم سیاسی، فسلفه و اقتصاد به سامرویل کالج دانشگاه آکسفورد آمد و در سال ۱۹۳۵ از آنجا فارغ التحصیل شد. [ ۲] پس از آن مدتی در زمینهٔ سیاست و اقتصاد اتریش ءزوهش و فعالیت نمود. با آنکه او در آغاز با هیتلر همدلی داشت، [ ۳] اما پس آنکه شاهد یهودستیزی و نحوهٔ رفتار دولتمردان آلمان نازی با یهودیان بود، تصمیم به کمک به آوارگان یهودی گرفت و امکانات کلیسای کاتولیک را برای هرگونه اقدام آتی جنگی در بریتانیا بسیج کرد. طی جنگ جهانی دوم او در «وزرات اطلاع رسانی و روابط عمومی بریتانیا» کار می کرد و به نقاط مختلف اروپا و ایالات متحده آمریکا سفر کرد. پس از پایان جنک او از حامیان طرح مارشال برای اروپایی مقتدر و منطقه تجارت آزاد اروپا بود. [ ۴] وی از سال ۱۹۴۶ رئیس بی بی سی و مدیر اولد ویک شد. وی در سال ۱۹۷۶ اشرافیت انتصابی دریافت داشت. [ ۵]
بابارا وارْدْ یک سخنران برجسته بود و شهرت او در این زمینه از دههٔ ۱۹۶۰ به بعد فراگیر شد. در ایالات متحده آمریکا، هزینهٔ کارها و فعالیت های او توسط بنیاد کارنگی تأمین می شد. در سال ۱۹۵۷ دانشگاه هاروارد به وی دکتری عالی ادبیات اعطا کرد و او تا سال ۱۹۶۸ همچنان عضوی از بنیاد کارنگی بود و در کمبریج، ماساچوست زندگی می کرد. بابارا وارْدْ در سال ۱۹۶۶ به عنوان عضو افتخاری فرهنگستان هنر و علوم آمریکا انتخاب شد. [ ۶] او آدلای استیونسون دوم و جان اف. کندی را از نزدیک می شناخت و مشاور برخی سیاست گذاران و چهره های سیاسی اثرگذار بود؛ از جمله رابرت مک نامارا در بانک جهانی و لیندون بی. جانسون که از افکار او جهت پروژه جامعه بزرگ استفاده نمود، اگر چه باربارا وارْدْ با جنگ ویتنام مخالف بود. [ ۷] وی همچنین بر تفکرات جیمز ولفنسون در زمینهٔ توسعه اثر گذاشت. بابارا وارْدْ از اصطلاح های «محدودیت های داخلی» و «محدودیت های خارجی» استفاده کرد تا بیان کند «محدودیت های داخلی» در حق داشتن وضعیتی مناسب برای زندگی کدامند و «محدودیت های خارجی» برای کرهٔ زمین جهت حفظ و تأمین منابع چیست. [ ۸]