باران و برق

[ویکی فقه] باران و برق (قرآن). برق، نور و درخششی است که از ابر پدید می آید. و از نظر علمی پیدایش برق به خاطر آنست که دو قطعه ابر با الکتریسته های مختلف (مثبت و منفی) به هم نزدیک می شوند و درست همانند سر دو سیم برق که به هنگام نزدیکی جرقه میزند آنها نیز جرقه عظیمی ایجاد کرده و به اصطلاح تخلیه الکتریکی می شوند.
قرآن در مورد ترسناک بودن باران همراه با رعد و برق، در تاریکی می فرماید: «او کصیب من السماء فیه ظلمـت ورعد وبرق یجعلون اصبعهم فی ءاذانهم من الصوعق حذر الموت والله محیط بالکـفرین» یا همچون بارانی که در شب تاریک توام با رعد و برق و صاعقه (بر سر رهگذرانی) ببارد، آنها از ترس مرگ انگشت در گوش خود می گذارند تا صدای صاعقه را نشنوند، و خداوند به کافران احاطه دارد و در قبضه قدرت او هستند). کلمه صیب، به معنای باران پر پشت است، و معنای کلمه برق معروف است، و کلمه رعد بمعنای صدائی است که از ابر وقتی برق می زند برمی خیزد، و کلمه صاعقه عبارتست از تکه ای برق آسمان، که به زمین می افتد.
← پیدایش برق
۱. ↑ راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ص۱۱۸، «برق».
مرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۶، ص۷۴، برگرفته از مقاله «باران و برق».
...