بار عام

بارِ عام رسمی است که در آن شاه و درباریان به گروهی از مردم اجازهٔ دیدار با شاه و دربار را می دهند. [ ۲]
برای بار یافتن بایستی از پیش درخواست شود که به این کار بارخواهی گفته می شود و شخصی که درخواستش پذیرفته شده باریاب نامیده می شود. در بسیاری از کتب نگاشته شده در مورد پادشاهان و در بار پادشاهان به دو نوع مجلس بار، بارعام و بار خاص اشاره شده است. بعضی از اعمال و آیین هایی که در دربار انجام می پذیرد مختص به بارعام هستند مانند روز مظالم یا همان داد خواهی که فقط در بارعام انجام می پذیرفت یا نوبتی زدن که به مناسبت های مختلف انجام می شده، در بارعام نیز به کار می رفته است. به عبارتی دیگر این دو مورد را می توان از زیر مجموعه های بارعام دانست. در ایران دوران پیش از اسلام، زن ها حق بارخواهی و باریابی داشتند. [ ۲]
«نماز بردن» گرامیداری و ارج گذاری و خم شدن یا به خاک افتادن به انگیزه ی ارج وآزرم نهادن در برابر شاه یا بزرگان دیگر است. [ ۳]
بوسه فرستادن نمادین با پشت دست که ایرانیان در باره ی فرادستان اجتماعی ( هازمانی ) انجام می دادند نیز بخشی از آیین دربار در زمان هخامنشیان بود. یونانیان آن را پروسکونسیس می نامیدند.
از کنش «نماز بردن» به بزرگان در ادبیات فارسی به کرّات یاد شده است. بوسهٔ ادب و نماز و گرامیداری از نشانه های آزرم یا احترام بسیار به شاه و درباریان است.