لغت نامه دهخدا
باذخ. [ ذِ ] ( ع اِ ) کوه سخت بلند. ( مهذب الاسماء ). کوه بلند. ( قطر المحیط ). جبال بواذخ. ( منتهی الارب ). کوههای بلند. || گردن افراز. ج ، بُذَّخ ، بَواذِخ. ( منتهی الارب ). رجوع به ناظم الاطباء شود. || شرف بلند، یقال شرف باذخ. ( منتهی الارب ). مجازاً، شرف شامخ. عزت بلند. ( اقرب الموارد ). پیشنهاد کاربران
شماریخ: قله های کوه
سر به فلک کشیده.
فلک فرسا.
بلندمقام
