بادْکوبِه ای، سیّد حسین (بادکوبه ۱۲۹۳ـ نجف ۱۳۵۸ق)
فیلسوف و عارف بزرگ شیعۀ ایرانی. فرزند سید رضا بن سید موسی بادکوبی لاهیجی، از تباری حسینی بود. در تهران، در مدرسۀ صدر مسکن گزید و علوم حکمی و عرفانی را از میرزای جلوه و میرزای اشکوری فراگرفت. پس از آن به نجف کوچید و به همراه علّامۀ کمپانی، یکی از دو شخصیّت نامبردار فلسفیِ حوزۀ نجف شد. در این دوره، شخصیت های بزرگی، همچون علّامۀ طباطبایی، از محضر او استفاده کردند. حاشیۀ اسفار و حاشیۀ شوارق درشمار آثار اوست.
فیلسوف و عارف بزرگ شیعۀ ایرانی. فرزند سید رضا بن سید موسی بادکوبی لاهیجی، از تباری حسینی بود. در تهران، در مدرسۀ صدر مسکن گزید و علوم حکمی و عرفانی را از میرزای جلوه و میرزای اشکوری فراگرفت. پس از آن به نجف کوچید و به همراه علّامۀ کمپانی، یکی از دو شخصیّت نامبردار فلسفیِ حوزۀ نجف شد. در این دوره، شخصیت های بزرگی، همچون علّامۀ طباطبایی، از محضر او استفاده کردند. حاشیۀ اسفار و حاشیۀ شوارق درشمار آثار اوست.