گلایدرهای نظامی یا بادپرهای نظامی گونه ای از گلایدرهای معمولی بودند که در نیروی زمینی ( ارتش ) کشورهای مختلف برای حمل نیروها ( پیاده نظام گلایدر ) و تجهیزات سنگین به منطقه جنگی، عمدتاً در طول جنگ جهانی دوم، استفاده می شدند. چون گلایدرها موتور نداشتند؛ هواپیماهای ترابری نظامی مانند سی - ۴۷ اسکای ترین یا داکوتا یا بمب افکن هایی مانند شورت استرلینگ که به فعالیت های ثانویه هم می پرداختند، آنها را با خود به سمت هدف می کشیدند. بیشتر گلایدرهای نظامی نمی توانند به کمک هوا اوج بگیرند، اگرچه تلاش هایی برای ساخت چنین گلایدری نیز انجام شده است، مانند DFS 228.
پس از جدا شدن از هواپیمای کِشَنده، این گلایدرها باید در نزدیکی هدف در هر زمین باز مناسب فرود می آمدند و امید می داشتند که کمترین آسیب ممکن به محموله و خدمه وارد شود، زیرا اکثر مناطق فرود آرمانی نبودند. چون بیشتر ماموریت های گلایدرها یک طرفه انجام می شد و به مبدأ برنمی گشتند؛ آنها از مواد معمول و ارزان قیمت مانند چوب ساخته می شدند. خیلی از کشورها به طور جدی تلاش کردند تا جای ممکن آنها را بازیابی کنند و دوباره از آنها استفاده کنند، بنابراین آنها در ابتدا برای یکبار مصرف بودن در نظر گرفته نشده بودند، اگرچه کشورهای ثروتمند مانند آمریکا گاهی از آنها به صورت یکبار مصرف استفاده می کردند، زیرا آسان تر از بازیابی آنها بود. [ نیازمند منبع]
برای اشاره به سربازانی که همراه با گلایدر فرود می آیند، برخلاف چتربازان، از فرود هوایی استفاده می شود. فرود با چتر نجات باعث می شود که نیروها در یک منطقه بزرگ پراکنده شوند و از سایر تجهیزات پرتاب شده مانند وسایل نقلیه و توپ های ضدتانک دور شوند. در سوی دیگر، گلایدرها می توانند نیروها و تجهیزات جانبی را به صورت متمرکزتر دقیقاً در منطقه فرود هدف رها کنند. افزون بر این، گلایدری که در فاصله ای از هدف واقعی رها می شود، عملاً ساکت است و شناسایی آن برای دشمن دشوار است. گلایدرهای بزرگتر برای فرود آوردن تجهیزات سنگین مانند توپ های ضدتانک، توپ های ضدهوایی، وسایل نقلیه کوچک مانند جیپ ها و همچنین تانک های سبک ( مثلاً تانک تترارک ) ساخته شدند. این تجهیزات سنگین تر، نیروهای چترباز با سلاح سبک را به نیروی بسیار توانمندتری تبدیل کرد. شوروی همچنین روش هایی را برای انتقال تانک های سبک از طریق هوا آزمایش کرد، از جمله آنتونوف ای - ۴۰، یک تانک بادپر با بال های جداشدنی.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفپس از جدا شدن از هواپیمای کِشَنده، این گلایدرها باید در نزدیکی هدف در هر زمین باز مناسب فرود می آمدند و امید می داشتند که کمترین آسیب ممکن به محموله و خدمه وارد شود، زیرا اکثر مناطق فرود آرمانی نبودند. چون بیشتر ماموریت های گلایدرها یک طرفه انجام می شد و به مبدأ برنمی گشتند؛ آنها از مواد معمول و ارزان قیمت مانند چوب ساخته می شدند. خیلی از کشورها به طور جدی تلاش کردند تا جای ممکن آنها را بازیابی کنند و دوباره از آنها استفاده کنند، بنابراین آنها در ابتدا برای یکبار مصرف بودن در نظر گرفته نشده بودند، اگرچه کشورهای ثروتمند مانند آمریکا گاهی از آنها به صورت یکبار مصرف استفاده می کردند، زیرا آسان تر از بازیابی آنها بود. [ نیازمند منبع]
برای اشاره به سربازانی که همراه با گلایدر فرود می آیند، برخلاف چتربازان، از فرود هوایی استفاده می شود. فرود با چتر نجات باعث می شود که نیروها در یک منطقه بزرگ پراکنده شوند و از سایر تجهیزات پرتاب شده مانند وسایل نقلیه و توپ های ضدتانک دور شوند. در سوی دیگر، گلایدرها می توانند نیروها و تجهیزات جانبی را به صورت متمرکزتر دقیقاً در منطقه فرود هدف رها کنند. افزون بر این، گلایدری که در فاصله ای از هدف واقعی رها می شود، عملاً ساکت است و شناسایی آن برای دشمن دشوار است. گلایدرهای بزرگتر برای فرود آوردن تجهیزات سنگین مانند توپ های ضدتانک، توپ های ضدهوایی، وسایل نقلیه کوچک مانند جیپ ها و همچنین تانک های سبک ( مثلاً تانک تترارک ) ساخته شدند. این تجهیزات سنگین تر، نیروهای چترباز با سلاح سبک را به نیروی بسیار توانمندتری تبدیل کرد. شوروی همچنین روش هایی را برای انتقال تانک های سبک از طریق هوا آزمایش کرد، از جمله آنتونوف ای - ۴۰، یک تانک بادپر با بال های جداشدنی.
wiki: بادپر نظامی