باده شبگیر. [ دَ / دِ ی ِ ش َ ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) بمعنی صبوحی. حافظ گوید : عاشقی را که چنین باده شبگیر دهندکافر عشق بود گر نبود باده پرست.( از آنندراج ).
