باده ده. [ دَ / دِ دِه ْ ] ( نف مرکب ) می دهنده. شراب دهنده. می گسار. ساقی : پرستنده باده راپیش خواندبچربی فراوان سخنها براندبدو گفت کامشب توئی باده ده بطائر همه باده ساده ده.فردوسی.
قدح پیما/قدح پیمای. [ ق َ دَ پ َ / پ ِ ] ( نف مرکب ) ساقی :به تماشا چو سرو قامت اوبر لب جوی شد قدح پیمای. امیرشاهی ( از آنندراج ) . عارفان از می تا شیشه ٔ دل سرگرم اندچشم مخمور توبر دست قدح پیمایست. میرزا رضی دانش ( از آنندراج ) .+ عکس و لینک