بادغد. [ غ َ ] ( اِ مرکب ) جائی را گویند که از همه طرف باد بدانجا آید. ( برهان ). جائی است که از همه طرف باد بدانجا رسد. ( لغت فرس اسدی ). جائی که درو باد گذرد و مقامی که در آن باد از هر جانبی برسد و آن عمارتی است مخصوص و مشهور و اصح بادغر است. ( آنندراج ). جائیست که از همه طرف باد به آنجا رسد. ( فرهنگ سروری ). بادگیر. ( ناظم الاطباء ). رجوع به بادرس ، بادغر،بادغرا، بادغرد، بادغس ، بادغن ، بادغند، بادگیر و فرهنگ شعوری ج 1 ورق 155 شود. || خانه تابستانی. ( برهان ) ( شعوری ج 1 ورق 155 ص ب ) ( ناظم الاطباء ). || خانه ای که در اطراف آن بادگیر ساخته باشند. ( برهان ). خانه بادگیردار. ( ناظم الاطباء ).
