بادبادک پروانه دار

بادبادک پروانه دار ( به انگلیسی: Rotor kite ) یکی از گونه های بادبادک است که دارای هیچگونه موتور یا پیشران نیست و تنها با کشیده شدن بوسیلهٔ یک وسیلهٔ نقلیهٔ دیگر همانند قایق یا خودرو یا در هنگام وزش بادهای شدید کار می کند. گرچه شیوهٔ ایجاد نیروی برآر در این بادبادک همانند بالگرد، هواچرخ و بالگرد آمیخته است و نیروی برآر به وسیلهٔ پروانهٔ گردان ایجاد می شود؛ ولی تفاوتش با سه مورد قبل این است که آنها از حداقل یک موتور پیشران بهره می برند تا پروانه آنها به گردش درآید؛ ولی «بادبادک پروانه دار» همان طور که از نامش پیداست یک «بادبادک» ( کایت ) است و هیچ موتوری ندارد و تنها با باد کار می کند.
پژوهش ها دربارهٔ ساخت بادبادک های پروانه دار در دورهٔ جنگ جهانی دوم آغاز شد و نخستین محصول در این رده با نام فوکه آکلیس اف ای - ۳۳۰ توسط آلمان نازی طراحی و ساخته شد که بوسیلهٔ یو - بوت حمل می شد و درحالی که با کابل به زیردریایی متصل بود، به آسمان می رفت. این وسیله در آلمان بعنوان ابزار نظارتی برای زیردریایی ها به کار می رفت. همچنین دکتر ایگور بنسن در دهه ۱۹۵۰ میلادی پژوهش های گسترده ای در این زمینه انجام داد و کار را از چند پیش نمونه آغاز کرد و درنهایت همهٔ پروژه های بادبادک پرنده را متوقف نمود و پژوهش های او به تولید هواچرخ بنسن بی۸ انجامید که دارای موتور بوده و در دستهٔ بادبادک جای نمی گیرد. مشهورترین و تنها بادبادک پروانه دار جهان که تولید انبوه شد فوکه آکلیس اف ای - ۳۳۰ نام داشت و نخستین کاربرد یک بادبادک پروانه دار در نیروی دریایی یک کشور بود و در سال ۱۹۴۲ در نیروی دریایی آلمان نازی خدمت کرد. [ ۱] [ ۲] [ ۳] [ ۴]