باد گر

لغت نامه دهخدا

بادگر. [ گ َ ] ( اِ مرکب ) بادگرد. گردباد. ( ناظم الاطباء ). رجوع به بادگرد، و شعوری ج 1 ورق 160 شود.

فرهنگ فارسی

گرد باد

پیشنهاد کاربران

بپرس