باد و بفش. [ دُ ب َ ] ( اِ مرکب ، از اتباع ) کرّ و فرّ و شکوه و جلال : بدین باد و بفش وسر و ریش گوئی سنایی نیم بوعلی سیمجورم.سنایی.و رجوع به «باد و بوش » و «بفش » و «بوش » شود.
