باد هوا

[ویکی فقه] بادِهوا، در مالیه عثمانی، اصطلاحی عام برای درآمدهای نامستمر و اتفاقی از محل جرایم و عوارض و حق الثبت ها و سایر منابع غیر معمول درآمد، به کار می رفت.
این اصطلاح در قانون های قرن نهم نیامده است، ولی در قانون نامه گلیپولی سال ۹۲۵ از جرایم و مالیات عروسی و عوارضِ دستگیری بردگان فراری و انواع دیگر بادهوا یاد شده است.
بادهوا در کتب قانون
اصطلاحاتی از این نوع در قانون نامه های آنکارا، آیدین، و مَلَطْیه و کولی های روم ایلی نیز آمده است. در دو قانون نامه اخیر، بادهوا ضمیمه رسوم عرفیه است. در قرون دهم تا دوازدهم این اصطلاح را در کلیه کتب قانون و دفاتر و سراسر قلمرو عثمانی می توان یافت.
متعلق بادهوا
در تیمار های رایگان (سربست تیمار)، بادهوا متعلق به تیماردار بود. در انواع دیگر تیمار، بادهوا میان تیماردار و خاص تقسیم می شد یا، در بیش تر موارد، تمامی آن به خاص تعلق می یافت که در این صورت یا به عنوان خاصِ شاهی نگهداری می شد یا به مثابه خاص به حاکم اعطا می شد.
نسبت بادهوا با اریکون
...