باد زدن

لغت نامه دهخدا

باد زدن. [ زَ دَ ] ( مص مرکب ) با بادبیزن و امثال آن هوا را بقصد خنک شدن بجنبش آوردن ، یا تیز کردن آتش. ترویح :
هر آنکسم که نصیحت همی کند بصبوری
بهرزه باد هوا میزند بر آهن سردم.
سعدی ( طیبات ).
رجوع به باد شود. || سوختن و تباه شدن زراعت یا میوه یا صیفی بر اثر وزیدن باد گرم ناملایم. در بوته ترنجیده و بی آب شدن آن : خیارها را امسال باد زد. بادنجانها را باد زده است.
عهد ما با تو نه عهدی که تغیر بپذیرد
بوستانیست که هرگز نزند باد خزانش.
سعدی ( بدایع ).

فرهنگ فارسی

( مصدر ) تولید باد کردن برای خنک کردن خود یا دیگران .

واژه نامه بختیاریکا

لا زِیدِن

مترادف ها

fan (فعل)
باد زدن، وزیدن بر

فارسی به عربی

نصیر

پیشنهاد کاربران

بپرس