باد خورشیدی

باد خورشیدی یا طوفان خورشیدی ( به انگلیسی: Solar wind ) جریانی از ذرات باردار ( پلاسما ) دارای انرژی هستند که از طرف خورشید به فضا در تمام جهات ساطع می شوند.
همین طوفان های خورشیدی هستند که در برخورد با سطوح بالایی جو زمین باعث ایجاد شفق قطبی و حتی گاهی تداخل جریان های برق و سیستم های ارتباطاتی می شوند. جریان متداول آن 1GA ( یک گیگا آمپر ) است.
ذرات بنیادی که به زمین برخورد می کنند، هم از خورشید و هم از بیرون از منظومهٔ خورشیدی سرچشمه می گیرند. ذرات باردار، عمدتاً از پروتون، الکترون و ذرات آلفا ( هستهٔ هلیوم ) تشکیل شده اند و به صورت پیوسته به بیرون از خورشید جریان دارند. در فاصلهٔ زمین از خورشید، سرعت این باد خورشیدی بین ۳۰۰ تا ۵۰۰ کیلومتر بر ثانیه است. ذرات با میدان مغناطیسی خورشید برهم کنش می کنند. شدت میدان مغناطیسی خورشید در فاصلهٔ زمین، حدود یک هزارم میدان مغناطیسی زمین است. ذراتی که از بیرون منظومهٔ خورشیدی می آیند، پرتوهای کیهانی نام دارند. [ ۱]
در هر ثانیه یک میلیارد کیلوگرم از جرم خورشید به وسیلهٔ باد خورشیدی از تاج خورشیدی جدا و وارد فضای میان سیاره ای می شود. برابر محاسبات، این جرم که در مسیری به شکل دامن بالرین و چرخنده به شکل پیچوار ارشمیدس را طی می کند در مدار سیارات مشتری گون حلقه را کامل و ذرات باد خورشیدی در مدارات دورتر تا کمربند کوئیپر رسوب می کنند.
ستارهٔ تی ثوری ( به انگلیسی: T Tauri star ) نوعی ستارهٔ متغیر است. ویژگی بارز این ستارگان تپش های بسیار سریع آن هاست. ستارگانی از این نوع اغلب در خوشه های جوانی یافت می شوند که مقداری گاز نامتراکم ( سحابی گونه ) در مجاورت آن هاست. این امر حاکی از این است که ستارگان تی ثوری احتمالاً بسیار جوان و در حال انقباض هستند و هنوز به صورت ستارگان رشتهٔ اصلی تثبیت نشده اند.
پیش از ورود خورشید به رشتهٔ اصلی، این ستاره به شکل تی ثوری در ابر میان ستاره ای فعالیت می کرد. این ستاره باد ستاره ای قوی تر به قدرت یک میلیون برابر حال حاضر تولید می کرد. ستارهٔ خورشید در فاز تی ثوری با تولید و انتشار باد خورشیدی، موجب به وجود آمدن سیارات خاکی گردیده است.
کاووشگر پارکر که توسط ناسا به فضا ( فَرایِ جو ) فرستاده شد، دارای مداری بشدت نزدیک به خورشید است. نام این کاووشگر از نام دانشمندی به نام یوجین پارکر منشأ گرفته است.

بادِ خورشیدی (solar wind)
جریانی از ذرّات اتمی، بیشتر شامل پروتونو الکترون، که از خرمن خورشید، با سرعت ۳۰۰ تا ۱,۰۰۰ کیلومتر در ثانیه، به طرف بیرون در حرکت است. سریع ترین جریان ها از «حفره ها»یی در خرمن خورشیدسرچشمه می گیرند. این حفره ها بر فراز ناحیه هایی قرار دارند که هیچ فعالیت سطحی در آن ها رُخ نمی دهد. باد خورشیدی گازهای موجود در دُم دنباله دارها را از خورشید دور می کند و «طغیان ها»ی باد خورشیدی منجر به آشفتگی های میدان مغناطیسی، و بروز شفق های قطبیدر زمین می شود.