باد ایزد

باد، ایزَد
هجدهمین آفریدۀ اَهورامَزدا، همکار خُرداد و ایزد موکل بر ازدواج و نِکاح. در اَوِستایی، واتَه؛ و در پهلوی، وات است. در بُنَدهِش ، باد مردِ روشن پانزده ساله ای است که از زمین آفریده شده و جامۀ سبز بر تن و موزۀ چوبین بر پا دارد و سخت دلپذیر و به آیین است و برای مردمان چون جان در بدن می ماند. باد زهری را که اهریمن با زمین و گیاه آمیخته بود، با آب شست و با این آب، دریاها را فراهم آورد. دیوان برآشفتند و باد را آلودند و سست و تکه تکه کردند. این است که باد در دم و بازدم مردمان و جانوران می وزد. نظم چیزها از باد است؛ از باد است که آب در هوا معلق نمی ماند و فرومی بارد. آب را باد به دریا غلتانده است . دیوان از توانایی باد در خشم می شوند و او را می فریبند، تا به این اندیشه بیفتد که کس از او نیرومندتر نیست . آن گاه باد چنان می وزد که همۀ دار و درخت سر راهش را از جا می کند و تاریکی همه جا را فرامی گیرد. سرانجام گَرشاسپ بر او چیره شده و او را ناگزیر می کند که پیمان بندد تا به زیر زمین رفته و نگهداری زمین و آسمان را که اَهورامَزدا به او سپرده است برعهده گیرد. اَهورامَزدا در روز رستاخیز برای زنده کردن مردگان ، استخوان را از زمین ، خون را از آب ، موی را از گیاه و جان را از باد می خواهد. در تقویم زردشتی روز بیست و دوم هر ماه باد روز نامیده می شود .