باخَرْزی، سِیفُ الدّین سعید (باخرز ۵۸۶ـ بخارا ۶۵۹ق)
(یا: سیف باخرزی؛ باخرزی؛ معروف به شیخ عالم و خواجۀ فتح آبادی) عارف حنفی مذهب، شاعر ایرانی و از مشایخ کبرویه. در هرات و نیشابور، فقه، حدیث و تفسیر آموخت و از تاج الدین محمود اشنهی خرقۀ تبرک گرفت. سپس به خیوه رفت و به حلقۀ ارادتمندان شیخ نجم الدین کبری درآمد و از دست او خرقه پوشید و تا پایان عمر به تبلیغ طریقۀ کبرویه در بخارا پرداخت. مزار او در خانقاهش در فتح آباد بخارا زیارتگاه است. بیشتر پادشاهان و امرای مغول هم روزگارش به حرمت او تظاهر به سیر و سلوک می کردند. از آثارش: رساله در عشق به فارسی (تهران، ۱۳۴۰ش)؛ وصایا (تهران، ۱۳۵۳ش)؛ وقایع الخلوة؛ شرح اسماءالحسنی؛ رباعیات که بیشتر آن ها با رباعیات خیّام و بابا افضل کاشانی خلط شده است.
(یا: سیف باخرزی؛ باخرزی؛ معروف به شیخ عالم و خواجۀ فتح آبادی) عارف حنفی مذهب، شاعر ایرانی و از مشایخ کبرویه. در هرات و نیشابور، فقه، حدیث و تفسیر آموخت و از تاج الدین محمود اشنهی خرقۀ تبرک گرفت. سپس به خیوه رفت و به حلقۀ ارادتمندان شیخ نجم الدین کبری درآمد و از دست او خرقه پوشید و تا پایان عمر به تبلیغ طریقۀ کبرویه در بخارا پرداخت. مزار او در خانقاهش در فتح آباد بخارا زیارتگاه است. بیشتر پادشاهان و امرای مغول هم روزگارش به حرمت او تظاهر به سیر و سلوک می کردند. از آثارش: رساله در عشق به فارسی (تهران، ۱۳۴۰ش)؛ وصایا (تهران، ۱۳۵۳ش)؛ وقایع الخلوة؛ شرح اسماءالحسنی؛ رباعیات که بیشتر آن ها با رباعیات خیّام و بابا افضل کاشانی خلط شده است.