باخ، یوهان سباستیان (۱۶۸۵ـ۱۷۵۰)(Bach, Johann Sebastian)
باخ، یوهان سباستیان
آهنـگ ساز آلـمانی . استاد کنترپوآن، که موسیقی اش تجـلّی تـمـام عیار سبـک پولی فونیک باروکاست. آثار ارکستری او عبارت اند از شش کنسرتوهای براندنبورگ (۱۷۲۱)، کنسرتوهای دیگر برای ساز کلاویه دار و ویولن ، چهار سوییت ارکستری ، سونات هایی برای سازهای گوناگون ، سه پارتیتا و سه سونات برای ویولن و شش سوییت ویولن سل بدون همراهی . موسیقی باخ برای سازهای کلاویه دار، کلاویه و ارگ ، فوگ ها ، و موسیقی کُرال او همگی از اهمیت یکسانی برخوردارند؛ او موسیقی مجلسیو ترانه تصنیف کرد ، و لیدنیز می ساخت. مناصبی در دربار وایمارو آنهالت کوتِن داشت، و از ۱۷۲۳ تا پایان عمر نیز سرپرست موسیقی مدرسۀ کُر سن توماسدر لایپزیگبود. باخ دوبار ازدواج کرد و بیش از بیست فرزند داشت (که تعدادی از آنان در کودکی مردند). همسر دومش ، آنا ماگدالنا وولکِنس، خوانندۀ سوپرانو بود؛ و هنگامی که باخ بینایی خود را از دست داد، برایش کار می کرد. هرچند معاصران باخ همواره قدر او را نمی شناختند، یوهان نیکلاوس فورکِل(۱۷۴۹ـ۱۸۱۸)، نخستین زندگی نامه نویس مهمش ، در کتاب دربارۀ زندگی، هنر، و آثار هنری یوهان سباستیان باخ(۱۸۰۲) جایگاه او را در دنیای موسیقی چنین توصیف کرد: «او رودخانه ای است که تمامی آهنگ سازان دیگر از آن منشعب می شوند.» باخ در آیزناخ، در خانواده ای از موسیقی دانان تراز اول، به دنیا آمد. پس از مرگ پدرش در ۱۶۹۵ به اُردروفرفت و زیرنظر برادرش یوهان کریستوفبه تحصیل پرداخت . در ۱۵ سالگی در لونبورگخوانندۀ کُر شد، و در ۱۹ سالگی به سمت نوازندۀ ویولن به استخدام ارکستر دربارِ دوک وایمار درآمد، اما همان سال کارش را ترک کرد تا در آرنشتاتارگ بنوازد. در ۱۷۰۵ سفری به لوبککرد تا ارگ نوازیِ دیتریش بوکسته هودهرا بشنود. باخ در ۱۷۰۷ در میولهاوزنسکونت کرد، و در آن جا با دخترعموی خود، ماریا باربارا باخ، ازدواج کرد؛ ویلهلم فریدمانو کارل فیلیپ اِمانوئل، دو پسر از هفت فرزند این زوج بودند. یک سال بعد باخ به وایمار بازگشت و ارگ نواز دربار شد، و نُه سال در آن شهر ماند؛ طی این دوران کانتاتهای مشهوری همچون مسیح در بند مرگ بود؛ بگریید، شکوه کنید، پریشان شوید، بترسیدو اندوهم فراوان بودرا ساخت . در ۱۷۱۷ در سمت رهبر موسیقیبه استخدام دربار لئوپولد، شاهزادۀ آنهالت کوتِن ، درآمد. در ۱۷۲۰ همسرش را از دست داد و در ۱۷۲۱ با آنا ماگدالنا ازدواج کرد و پدر سیزده فرزند دیگر شد. باخ در کوتِن چندان فرصتی برای ساختن موسیقی کلیسایی نداشت و در آن جا بیشتر آثارِ سازی نوشت ، ازجمله کنسرتوهای براندنبورگ سوییت های ارکستری، و آثاری برای تک نوازی ویولن سل و ویولن . در این آثار، موسیقیِ سازی گویی برای نخستین بار از محافل خصوصی به مجامع عمومی راه یافت. در ۱۷۲۳ در کلیسای سن توماس لایپزیگ، به جای کونائو، رهبر آواز شد و بدین وسیله دوباره به موسیقی کلیسایی بازگشت. تا پایان عمر آن جا ماند و برخی از بزرگ ترین آثارش را پدید آورد، ازجمله مس سی مینور، پاسیون قدیس متّی، و واریاسون های گُلدبرگ. در ۱۷۴۹ بینایی خود را از دست داد؛ در ۱۷۵۰ عمل جراحی ناموفقی روی چشمش انجام شد، به طوری که ماه های آخر عمر خود را در نابینایی کامل به سر برد. هرچند باخ از زمرۀ دگرگون کنندگان شگرف فرم های موسیقی برشمرده نمی شود، با پلی فون های خلّاق و معنویت عمیق خود، به گونه ای استثنایی بر الگوهای موسیقایی عصر خویش تأثیر نهاد؛ تمامی آثار او «به شُکوه اعظم پروردگار» تقدیم شده اند.
باخ، یوهان سباستیان
آهنـگ ساز آلـمانی . استاد کنترپوآن، که موسیقی اش تجـلّی تـمـام عیار سبـک پولی فونیک باروکاست. آثار ارکستری او عبارت اند از شش کنسرتوهای براندنبورگ (۱۷۲۱)، کنسرتوهای دیگر برای ساز کلاویه دار و ویولن ، چهار سوییت ارکستری ، سونات هایی برای سازهای گوناگون ، سه پارتیتا و سه سونات برای ویولن و شش سوییت ویولن سل بدون همراهی . موسیقی باخ برای سازهای کلاویه دار، کلاویه و ارگ ، فوگ ها ، و موسیقی کُرال او همگی از اهمیت یکسانی برخوردارند؛ او موسیقی مجلسیو ترانه تصنیف کرد ، و لیدنیز می ساخت. مناصبی در دربار وایمارو آنهالت کوتِن داشت، و از ۱۷۲۳ تا پایان عمر نیز سرپرست موسیقی مدرسۀ کُر سن توماسدر لایپزیگبود. باخ دوبار ازدواج کرد و بیش از بیست فرزند داشت (که تعدادی از آنان در کودکی مردند). همسر دومش ، آنا ماگدالنا وولکِنس، خوانندۀ سوپرانو بود؛ و هنگامی که باخ بینایی خود را از دست داد، برایش کار می کرد. هرچند معاصران باخ همواره قدر او را نمی شناختند، یوهان نیکلاوس فورکِل(۱۷۴۹ـ۱۸۱۸)، نخستین زندگی نامه نویس مهمش ، در کتاب دربارۀ زندگی، هنر، و آثار هنری یوهان سباستیان باخ(۱۸۰۲) جایگاه او را در دنیای موسیقی چنین توصیف کرد: «او رودخانه ای است که تمامی آهنگ سازان دیگر از آن منشعب می شوند.» باخ در آیزناخ، در خانواده ای از موسیقی دانان تراز اول، به دنیا آمد. پس از مرگ پدرش در ۱۶۹۵ به اُردروفرفت و زیرنظر برادرش یوهان کریستوفبه تحصیل پرداخت . در ۱۵ سالگی در لونبورگخوانندۀ کُر شد، و در ۱۹ سالگی به سمت نوازندۀ ویولن به استخدام ارکستر دربارِ دوک وایمار درآمد، اما همان سال کارش را ترک کرد تا در آرنشتاتارگ بنوازد. در ۱۷۰۵ سفری به لوبککرد تا ارگ نوازیِ دیتریش بوکسته هودهرا بشنود. باخ در ۱۷۰۷ در میولهاوزنسکونت کرد، و در آن جا با دخترعموی خود، ماریا باربارا باخ، ازدواج کرد؛ ویلهلم فریدمانو کارل فیلیپ اِمانوئل، دو پسر از هفت فرزند این زوج بودند. یک سال بعد باخ به وایمار بازگشت و ارگ نواز دربار شد، و نُه سال در آن شهر ماند؛ طی این دوران کانتاتهای مشهوری همچون مسیح در بند مرگ بود؛ بگریید، شکوه کنید، پریشان شوید، بترسیدو اندوهم فراوان بودرا ساخت . در ۱۷۱۷ در سمت رهبر موسیقیبه استخدام دربار لئوپولد، شاهزادۀ آنهالت کوتِن ، درآمد. در ۱۷۲۰ همسرش را از دست داد و در ۱۷۲۱ با آنا ماگدالنا ازدواج کرد و پدر سیزده فرزند دیگر شد. باخ در کوتِن چندان فرصتی برای ساختن موسیقی کلیسایی نداشت و در آن جا بیشتر آثارِ سازی نوشت ، ازجمله کنسرتوهای براندنبورگ سوییت های ارکستری، و آثاری برای تک نوازی ویولن سل و ویولن . در این آثار، موسیقیِ سازی گویی برای نخستین بار از محافل خصوصی به مجامع عمومی راه یافت. در ۱۷۲۳ در کلیسای سن توماس لایپزیگ، به جای کونائو، رهبر آواز شد و بدین وسیله دوباره به موسیقی کلیسایی بازگشت. تا پایان عمر آن جا ماند و برخی از بزرگ ترین آثارش را پدید آورد، ازجمله مس سی مینور، پاسیون قدیس متّی، و واریاسون های گُلدبرگ. در ۱۷۴۹ بینایی خود را از دست داد؛ در ۱۷۵۰ عمل جراحی ناموفقی روی چشمش انجام شد، به طوری که ماه های آخر عمر خود را در نابینایی کامل به سر برد. هرچند باخ از زمرۀ دگرگون کنندگان شگرف فرم های موسیقی برشمرده نمی شود، با پلی فون های خلّاق و معنویت عمیق خود، به گونه ای استثنایی بر الگوهای موسیقایی عصر خویش تأثیر نهاد؛ تمامی آثار او «به شُکوه اعظم پروردگار» تقدیم شده اند.
wikijoo: باخ،_یوهان_سباستیان_(۱۶۸۵ـ۱۷۵۰)