بابیان
لغت نامه دهخدا
دانشنامه عمومی
بابیان (مشگین شهر). بابیان یک منطقهٔ مسکونی در ایران است که درشهرستان مشگین شهر استان اردبیل واقع شده است. [ ۱] بابیان ۴۳ نفر جمعیت دارد.
این روستا در دهستان لاهرود قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۴۳ نفر ( ۹ خانوار ) بوده است. [ ۲]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین روستا در دهستان لاهرود قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۴۳ نفر ( ۹ خانوار ) بوده است. [ ۲]
wiki: بابیان (مشگین شهر)
پیشنهاد کاربران
در دورهٔ قاجار، دین بابیت با تلاش سید علی محمد باب طباطبایی شیرازی، پدید آمد.
به پیروان سید علی محمد باب، بابی یا پیرو آیین بیانی گفته می شود. همچنین به بابیانِ پس از میرزا یحیی نوری ( معروف به صبح ازل ) ، بابی ازلی گفته می شود.
... [مشاهده متن کامل]
در دوران قاجار، فساد و عقب ماندگی فرهنگی و اقتصادی و سیاسی و اجتماعی و نیز هرج و مرج و دخالت کشورهای بیگانه، وجود داشت. این آشفتگی ها وضعیت زندگی بهائیان ( و بابیان ) را بدتر کرده و باعث تجاوز به حقوق و پایمال شدن دارایی ها… یشان از سوی حکومت قاجاریه می شد.
بر اثر تحریک ملاها و فقیهان اسلامی، زندگی بهائیان ( مانند بابیان ) ، بسیار تلخ و ناگوار شده و به دردناک ترین شیوه ها کشته می شدند و خانواده هایشان نابود می شد.
در دورهٔ قاجاریه، برخی از زرتشتیان و یهودیان و مسلمانان، از جمله، شماری از فقیهان و مبلغان اسلامی، بابی شده و البته بسیاری شان بعدها بهائی شدند.
پس از تیرباران سید علی محمد باب در سال ۱۸۵۰، پیروانش که به «بابی»، مشهور بودند، بر پایهٔ گفتهٔ باب در کتاب بیان، در پی موعود آیین بابی - که در کتاب بیان با عنوان من یظهره الله از او شده است - می گشتند. در سال ۱۸۶۳ بهاءالله، برادر بزرگ تر میرزا یحیی نوری، خود را «من یظهره الله»، موعود کتاب بیان، معرفی کرد؛ بیشتر بابیان به او باورمند شده و بهائی نامیده شدند؛ با این حال، گروه اندکی که به پیروی از میرزا یحیی نوری ( معروف به صبح ازل ) بابی ماندند، ازلی نام گرفتند. ازلیان با پنهان کردن هویت دینی خود، عملاً در جامعه اسلامی، حل شدند.
در این بخش، به سرشناسان و کنشگران دین بابیه ( بیانی ) یعنی بابیانِ اهل هنر، ادبیات، دانش، دین، عرفان، سیاست و همچنین مبلغان اسلام گرای بابی شده، بابیان بی دین شده و بابیان کشته شده، پرداخته شده است.
شمار چشمگیری از بابیان، بعدها بهائی شدند که نام آن ها در نوشتار بهائیان ایرانی آورده شده است.
• باقر تبریزی؛ خوشنویس.
• محمدعلی جمال زاده اصفهانی ( فرزند جمال الدین واعظ اصفهانی، ملقب به «صدرالواعظین» و «صدرالمحققین» ) ؛ مترجم، پیشتاز قصّه نویسی معاصر ( نویسنده نخستین مجموعهٔ داستان های کوتاه ایرانی با عنوان یکی بود یکی نبود ( مجموعه داستان ) ) ، پدر داستان کوتاه در زبان فارسی و آغازگر سبک واقع گرایی در ادبیات فارسی. جمال زاده در سال ۱۹۶۵ نامزد جایزه نوبل ادبیات شد.
• محمدمهدی شریف کاشانی؛ کنشگر اجتماعی و نویسنده ( کتاب واقعات اتفاقیه در روزگار ) .
• علی محمد فره وشی ( «مترجم همایون»؛ پدر در بهرام فره وشی ) ؛ مترجم، یکی از پایه گذاران مدارس نوین در ایران و از نخستین نویسندگان کتاب های درسی جدید برای دانش آموزان ایرانی، آشنایی کامل با زبان فارسی و فرانسوی.
به پیروان سید علی محمد باب، بابی یا پیرو آیین بیانی گفته می شود. همچنین به بابیانِ پس از میرزا یحیی نوری ( معروف به صبح ازل ) ، بابی ازلی گفته می شود.
... [مشاهده متن کامل]
در دوران قاجار، فساد و عقب ماندگی فرهنگی و اقتصادی و سیاسی و اجتماعی و نیز هرج و مرج و دخالت کشورهای بیگانه، وجود داشت. این آشفتگی ها وضعیت زندگی بهائیان ( و بابیان ) را بدتر کرده و باعث تجاوز به حقوق و پایمال شدن دارایی ها… یشان از سوی حکومت قاجاریه می شد.
بر اثر تحریک ملاها و فقیهان اسلامی، زندگی بهائیان ( مانند بابیان ) ، بسیار تلخ و ناگوار شده و به دردناک ترین شیوه ها کشته می شدند و خانواده هایشان نابود می شد.
در دورهٔ قاجاریه، برخی از زرتشتیان و یهودیان و مسلمانان، از جمله، شماری از فقیهان و مبلغان اسلامی، بابی شده و البته بسیاری شان بعدها بهائی شدند.
پس از تیرباران سید علی محمد باب در سال ۱۸۵۰، پیروانش که به «بابی»، مشهور بودند، بر پایهٔ گفتهٔ باب در کتاب بیان، در پی موعود آیین بابی - که در کتاب بیان با عنوان من یظهره الله از او شده است - می گشتند. در سال ۱۸۶۳ بهاءالله، برادر بزرگ تر میرزا یحیی نوری، خود را «من یظهره الله»، موعود کتاب بیان، معرفی کرد؛ بیشتر بابیان به او باورمند شده و بهائی نامیده شدند؛ با این حال، گروه اندکی که به پیروی از میرزا یحیی نوری ( معروف به صبح ازل ) بابی ماندند، ازلی نام گرفتند. ازلیان با پنهان کردن هویت دینی خود، عملاً در جامعه اسلامی، حل شدند.
در این بخش، به سرشناسان و کنشگران دین بابیه ( بیانی ) یعنی بابیانِ اهل هنر، ادبیات، دانش، دین، عرفان، سیاست و همچنین مبلغان اسلام گرای بابی شده، بابیان بی دین شده و بابیان کشته شده، پرداخته شده است.
شمار چشمگیری از بابیان، بعدها بهائی شدند که نام آن ها در نوشتار بهائیان ایرانی آورده شده است.
• باقر تبریزی؛ خوشنویس.
• محمدعلی جمال زاده اصفهانی ( فرزند جمال الدین واعظ اصفهانی، ملقب به «صدرالواعظین» و «صدرالمحققین» ) ؛ مترجم، پیشتاز قصّه نویسی معاصر ( نویسنده نخستین مجموعهٔ داستان های کوتاه ایرانی با عنوان یکی بود یکی نبود ( مجموعه داستان ) ) ، پدر داستان کوتاه در زبان فارسی و آغازگر سبک واقع گرایی در ادبیات فارسی. جمال زاده در سال ۱۹۶۵ نامزد جایزه نوبل ادبیات شد.
• محمدمهدی شریف کاشانی؛ کنشگر اجتماعی و نویسنده ( کتاب واقعات اتفاقیه در روزگار ) .
• علی محمد فره وشی ( «مترجم همایون»؛ پدر در بهرام فره وشی ) ؛ مترجم، یکی از پایه گذاران مدارس نوین در ایران و از نخستین نویسندگان کتاب های درسی جدید برای دانش آموزان ایرانی، آشنایی کامل با زبان فارسی و فرانسوی.
