باباعبداﷲ چشمه مالان. [ ع َ دُل ْ لا هَِ چ َ م َ ] ( اِخ ) مردی قلندر و جماعت کش بود و مردم باو ارادت تمام میداشتند. این رباعی از اوست : یارب چه خوش است بی دهان خندیدن بی واسطه چشم جهان را دیدن. بنشین و سفر کن که بغایت خوبست بی منت پا گرد جهان گردیدن.