باباشاه

باباشاه اصفهانی ( باباشاه عراقی ) ملقب به رئیس الرؤسا ، از نستعلیق نویسان نامی در قرن دهم . در کوهپایه اصفهان متولد شد و در همانجا پرورش یافت و سرانجام در جوانی در سفری به بغداد ( 996 ) درگذشت ( منشی قمی ، ص 119 ) . بعضی از تذکره ها او را شاگرد میرعلی هروی ( متوفی 952 ) دانسته اند، ولی با ملاحظه سال وفات و عمر کوتاه او این ادعا از نظر تاریخی درست به نظر نمی آید ( بیانی ، ص 85ـ86 ) . باباشاه در عصر خود از مشهورترین خطاطان بوده است و خطش را به �عذوبت � و پختگی و لطافت ستوده اند ( امین احمد رازی ، ج 2، ص 430 ) و نوشته های او را �به قیمت اعلی � می خریدند ( اسکندرمنشی ، ج 1، ص 171 ) . به سبب اخلاق درویشانه از نزدیکی با سلاطین و امرا پرهیز می کرد و روزگار را در گوشه نشینی به کتابت می گذرانید. اجرت هر هزار سطر کتابت او، به گفته امین احمد رازی ( ج 2، ص 430 ) سه تومان بوده است . باباشاه شعر نیز می سروده و �حالی � تخلص می کرده است ( بیانی ، ص 86 ) . نمونه هایی از اشعار او در برخی از تذکره ها آمده است . منظومه ای در آداب خوشنویسی بدو نسبت داده اند. رساله آداب * المشق نیز که به خطا به میرعماد * ( متوفی 1024 ) نسبت داده شده از باباشاه اصفهانی است ( ایرانی ، ص 140ـ141 ) . این رساله را محمد شفیع براساس نسخه محفوظ در کتابخانه دانشگاه پنجاب چاپ کرده است ( بیانی ، ص 87ـ 88 ) . از باباشاه ، که به �کتابت � بیش از �قطعه نویسی � گرایش داشت ، چند قطعه در کتابخانه های ترکیه هست ، و نسخه های متعددی از آثار ادبی فارسی را که به خطّ اوست در برخی از کتابخانه ها می توان یافت .
... [مشاهده متن کامل]