بابا گوریو

بابا گوریو ( به فرانسوی: Le Père Goriot ) رمانی اثر انوره دو بالزاک نویسنده رئالیست فرانسوی است که در سال ۱۸۳۴ در مدت چهل روز نوشته شد و نخستین بار در مجله پاریس منتشر شد و در سال ۱۸۳۵ به صورت کتاب منتشر شد.
بابا گوریو داستان تلاقی سرنوشت انسان های گوناگون است که در قالب شخصیت های مثبت و منفی عناصر سازنده داستان را تشکیل می دهند. بالزاک در این کتاب روایت ماجرایی را پیش می برد که حول زندگی جوان شهرستانی ساده دلی ( اوژن دو راستینیاک ) است که به پاریس آمده و در پانسیونی ( پانسیون ووکه ) که محل اقامت افراد گوناگون و غریبی است اقامت می کند. داستان در پاریس بورژوایی قرن نوزدهم رخ می دهد. روایت بالزاک در تشریح فضای ویژه این پانسیون و شخصیت پردازی افراد مؤثر داستان خواننده را به میان ماجراها می برد.
کلود فارو عضو فرهنگستان فرانسه می گوید که این داستان را صد بار خوانده و در دفعه صدم همان هیجان مطالعه اول به او دست داده است. داستان بابا گوریو نه فقط بزرگ ترینِ رمان های دنیاست بلکه به عقیده کلود فارو شاهکار شاهکارهای ادبی جهان و به عقیده فیلیپ برتو شاهکار نبوغ انسانی است.
این کتاب توسط م. ا. به آذین، ادوارد ژوزف و مهدی سحابی به فارسی برگردانده شده است.
این رمان روایتگر چندین اتفاق تاریخی است که نظم اجتماعی در فرانسه را در بازه ای کوتاه دگرگون کرده بود. انقلاب فرانسه که به جمهوری اول فرانسه انجامید، خیزش ناپلئون، سقوط و بازگشت خاندان بوربون. [ ۱] بابا گوریو در ژوئن ۱۸۱۹، ۴ سال پس از شکست ناپلئون در نبرد واترلو و در زمان بازگشت بوربونها آغاز می شود. کتاب تنشهای فزاینده بین آریستوکراتها که با لویی هجدهم بازگشته بودند و بورژواها را که محصول انقلاب صنعتی بودند را به خوبی به نمایش می گذارد. در آن سالها فرانسه شاهد نزدیک شدن طبقات اجتماعی و فقر طبقه پایین بود. طبق یک برآورد، حدود سه چهارم پاریسی ها کمتر از ۵۰۰–۶۰۰ فرانک در سال که برای حداقل استانداردهای زندگی لازم است، درآمد داشتند. چنین وضعیتی باعث می شد که انسانها از طبقه ای به طبقهٔ اجتماعی بالاتر وارد شوند، چیزی که در نظام قدیم اشرافی فرانسه امکان پذیر نبود. اشخاص با پیشینهٔ نه چندان اشرافی می توانستند به مراتب بالا از لحاظ اجتماعی برسند.
وقتی که بالزاک در سال ۱۸۳۴ نوشتن کتاب بابا گوریو را آغاز کرد، چندین کتاب نوشته بود. در سال ۱۸۲۹ شوان ها را که اولین رمانی بود که با اسم خودش امضا کرده بود، و در ادامه لویی لامبرت ( ۱۸۳۲ ) ، کلنل شابر ( ۱۸۳۲ ) ، و چرم ساغری ( ۱۸۳۱ ) را چاپ کرده بود. در همین زمانها بود که بالزاک کارهای خود را در یک سری رمان که بنام کمدی انسانی و در بخشهایی که نمایانگر بخش های مختلف جامعه فرانسه در اوایل قرن ۱۹ بودند، قرار داد. [ ۲]

بابا گوریو (Le Père Goriot)
تصویر خیالی تصویر خیالی رمانی از مجموعۀ کمدی انسانی، نوشتۀ اونوره دو بالزاک، به زبان فرانسوی، منتشرشده در ۱۸۳۵. گوریو، که به شغل رشته­ سازی اشتغال دارد، همۀ زندگی خود را فدای دو دختر قدرناشناسش کرده است. دختران، که با مردانی بورژوا ازدواج کرده ­اند، با آن­ که شغل پدر را دون شأن خود می دانند، مدام از او کمک مالی طلب می کنند. گوریو، که درپی بذل­ کردن همۀ دارایی خود در پای فرزندانش اینک از دار دنیا چیزی ندارد و در محله ای پَست، پانسیون ووکه، در پاریس روزگار می ­گذراند، پس از آن­ که واپسین قلم از دارایی خود، بشقابی نقره ­ای، را به یکی از دخترانش می­ دهد در فقر و مسکنت جان می بازد. بابا گوریو را باید در متن سلسلۀ کمدی انسانی نهاد. پانسیون ووکه، که مرکز ثقل همۀ شخصیت های این مجموعه است، مکانی فراموش­ نشدنی است که در آن آدم هایی از هر طبقه در هم می لولند. بابا گوریو سنگ بنای این سلسله رمان است که در آن به ­واقع شهر پاریس شخصیت اصلی است؛ شهری با ظاهری فریبنده، اما باطنی آلوده. جدال اصلی رمان میان دو دسته آدم برقرار است: آدم ­های نیک نهاد که از عواطف شریف خود پیروی می­ کنند، و شیطان­ پرستانی چون دختران بابا گوریو، که حتی به میثاق های اجتماعی نیز پای بند نیستند و سرانجام به شوهرانشان خیانت می­ کنند.