بابا افضل کاشی

[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از اثر آفرینان است
بابا افضل کاشانی (وفات 667 ق)؛ حکیم، نویسنده، عارف، ادیب و شاعر ایرانی قرن هفتم هجری قمری است. تخلص او افضل و به بابا افضل معروف است. ولادت او در مرق بین اصفهان و کاشان اتفاق افتاد. بابا افضل بیشتر در زادگاه خود به اعتکاف، تدریس، تألیف، تحقیق و مباحثه روزگار می گذرانید.
نسبت تعلیم خواجه نصیر طوسی با یک واسطه به او می رسد. وی مدتی از عمر خود را به علت رشک حاسدان و سخن چینی آنها در زندان گذرانده است که با توجه به گفته های صفا حبس وی سخت مورد تردید است. شیوه نثر بابا افضل بسیار پخته و به اصول متقدمان نزدیک است. در رسالات خود کوشیده لغات فارسی را به جای اصطلاحات عربی قرار دهد. وی چند رساله در تصوف و سلوک و حکمت به زبان فارسی دارد با متنی بسیار فصیح.
مجموع رسائل وی تحت عنوان «مصنفات بابا افضل» نشر یافته است، این رسایل بیانگر اندیشه های حکمی و تفکراتی است که بر نویسنده دست می داده است و همچنین بیان کننده مواعظ و حکم و حقایق عرفانی است. مدفن وی در مرق کاشان است. تاریخ وفات وی را به اختلاف 707 ،606 و 664 ق نوشته اند که صحیحتر آن همان است که در بالا ذکر شد.
آثار بسیاری از وی به جا مانده است، از آن جمله اند: «المفید للمتسفید»؛ ترجمه ی «رساله ی نفس» ارسطو؛ «جاودان نامه» یا «جاویدنامه»؛ «ره انجام نامه»؛ یا «آغاز و انجام»؛ «انشاء نامه»؛ «مدارج الکمال؛ «ساز و پیرایه شاهان پرمایه»؛ «منهاج المبین»؛ «عرض نامه»؛ «مبادی موجودات نفسانی»؛ «مکتوبات»؛ «رباعیات»؛ «رساله در منطق»؛ ترجمه ی «رساله تفاحه»، ارسطو.