بابا اَفضَل کاشانی، محمد (ح ۵۵۰ـ کاشان ۶۱۰ق)
عارف، حکیم و شاعر ایرانی. عنوان «بابا» در نام وی گویای انتسابش به طریقت های عرفانی است و برخی با استناد به گفتۀ نصیر الدین طوسی وی را از باطنیان اسماعیلی دانسته اند. عمدۀ شهرت این حکیم به سبب آثار کوتاه و اشعار و رباعیات فارسی اوست. وی در این آثار با بهره گیری از واژگان سرۀ فارسی، دور از هر گونه دشوارنویسی، گامی نوین در نگارش متون علمی، به ویژه متون فلسفی، برداشته است. او که گویی وامدار هیچ یک از گرایش های فلسفی نیست، عمدۀ همت خود را بسان اهل عرفان، معطوف به شناخت نفس و چگونگی کسب ادراکات کرده است. مبنای او شبیه حرکت جوهری ملاصدرا و اتحاد عاقل و معقول فرفوریوس است. مطابق نظر وی کسب ادراکات و معقولات برای انسان موجب قوّت و اشتدادِ وجودی نفس می شود که براثر آن به مرتبۀ روح و به شناخت خداوند می رسد. مجموعۀ آثار قطعی وی، در مجموعه ای به نام مصنفات بابا افضل چاپ شده است.
عارف، حکیم و شاعر ایرانی. عنوان «بابا» در نام وی گویای انتسابش به طریقت های عرفانی است و برخی با استناد به گفتۀ نصیر الدین طوسی وی را از باطنیان اسماعیلی دانسته اند. عمدۀ شهرت این حکیم به سبب آثار کوتاه و اشعار و رباعیات فارسی اوست. وی در این آثار با بهره گیری از واژگان سرۀ فارسی، دور از هر گونه دشوارنویسی، گامی نوین در نگارش متون علمی، به ویژه متون فلسفی، برداشته است. او که گویی وامدار هیچ یک از گرایش های فلسفی نیست، عمدۀ همت خود را بسان اهل عرفان، معطوف به شناخت نفس و چگونگی کسب ادراکات کرده است. مبنای او شبیه حرکت جوهری ملاصدرا و اتحاد عاقل و معقول فرفوریوس است. مطابق نظر وی کسب ادراکات و معقولات برای انسان موجب قوّت و اشتدادِ وجودی نفس می شود که براثر آن به مرتبۀ روح و به شناخت خداوند می رسد. مجموعۀ آثار قطعی وی، در مجموعه ای به نام مصنفات بابا افضل چاپ شده است.