خردمند گفتا بشاه زمین
که ای نیک خو، شاه باآفرین.
دقیقی.
بدان بادپایان باآفرین بآب اندرون غرقه کردند زین.
فردوسی.
برآمد یکی باد باآفرین هوا گشت خندان و روی زمین.
فردوسی.
که خواهم که بینم سراسر زمین همه مرز ایران باآفرین.
فردوسی.
چنین گفت رستم بشاه زمین که ای نام بردار باآفرین.
فردوسی.
همه بوسه دادند گردان زمین به پیش سیاوخش باآفرین.
فردوسی.
چو پیران بیامد زهند و ز چین سخن رفت از آن شهر باآفرین.
فردوسی.
چو گودرز و هشتاد پور گزین همه نامداران باآفرین.
فردوسی.
چو کاموس ومنشور و خاقان چین گهار و چو فرطوس باآفرین
فردوسی.
نخستین چو کاوس باآفرین کی آرش دوم بد، سوم کی پشین
فردوسی.
یکی بزم جوید دگر رزم و کین نگه کن که تا کیست باآفرین.
فردوسی.
چو پنجاه و سه روز بگذشت ازین که شد کشته آن شاه باآفرین.
فردوسی.
بد او پورشاه سمنگان زمین همان خال سهراب باآفرین.
فردوسی.
چنین گفت سهراب باآفرین که چون اسپم آمد بدست این چنین.
فردوسی.
بجان و سر شاه ایران زمین سرافراز کاوس باآفرین.
فردوسی.
نهادند بر نامها بر نگین فرستادگان خواست باآفرین.
فردوسی.
کز ایران یکی مرد باآفرین فرستند نزدیک خاقان چین.
فردوسی.
بدینگونه تا هفت سال از جهان ندیدند سبزی کهان و مهان
بهشتم بیامد مه فرودین
برآمد یکی ابر باآفرین.
فردوسی.
وز آن پس چو گفتارها شد کهن برآن بر نهادند یکسر سخن
کز ایران یکی مردباآفرین
فرستند نزدیک خاقان چین.
فردوسی.
چه گفت آن سخنگوی باآفرین که چون بنگری مغزداد است دین.
فردوسی.
بفرمود تا برنهادند زین بر آن بادپایان باآفرین.
فردوسی.