بائوتسن

لغت نامه دهخدا

بائوتسن. [ س ِ ] ( اِخ ) ( در ترکی بائُوچِن ) شهری بخطه ساکس در کشور آلمان در 52 هزارگزی شمال شرقی درسد، در کنار سپرِه ، دارای 40000 تن سکنه ناپلئون اول در آنجا بر پروسیان و روسها در 1813 م. غلبه کرد.

پیشنهاد کاربران

بپرس