ایی آی جوتسو. ایی آی جوتسو ( به ژاپنی: 居合術؟ ) یا هنر بیرون آوردن شمشیر، یکی از متدهای رزمی در آموزش مبارزان شمشیر زن سامورائی قدیمی برای رویارویی سریع تر و آمادگی بیشتر بوده است.
ایی آی جوتسو یک هنر مبارزه ای بیرون آوردن شمشیر است که لزوماً خشن هم نیست زیرا هنری است که برای دفع حمله ساخته و افزایش مهارت شمشیر کشی استفاده شده است. البته از تکنیک های آن می توان برای ضد حمله نیز استفاده کرد. [ ۱] روش های مبارزه ای آن بیشتر از اینکه برای شرایط و موقعیت های پرتحرک جنگی ساخته شده باشند برای موقعیت های زندگی روزانه یک جنگجو خارج از میدان نبرد ساخته شده اند. [ ۲]
در کتاب های کوجیکی ( گزارش رویدادهای کهن ) و نیهون شوکی ( تاریخ ژاپن ) که هر دو در قرن هشتم میلادی نوشته شده اند، گفته شده که استفاده از شمشیرهای آهنی و هنر شمشیرزنی به زمان اسطوره های خدایان ژاپنی ( کامی ) برمی گردد. [ ۳] حفاری های باستان شناسی قدیمی ترین شمشیر بدست آمده در ژاپن را متعلق به قرن دوم پیش از میلاد دانسته اند. [ ۴]
گسترش شمشیرزنی حرفه ای به عنوان یکی از بخش های سیستم کلاسیک bujutsu به زمانی برمی گردد که ساخت شمشیر ژاپنی منحی دار بلند یک لبه شروع شد. در قرن هشتم به شمشیر منحنی تاچی می گفتند. [ ۵] این شمشیر از شمشیر با لبه مستقیم ایجاد شد چون سال ها نبرد به مبارزان ژاپنی مزیت های لبه منحنی دار را به لبه مستقیم اثبات کرده بود. لبه منحنی شمشیرهای بلند نوعی جذبه عرفانی نیز به آن ها می بخشید که هنوز نیز تأثیر آن در فرهنگ امروزین ژاپن قابل مشاهده است.
طبیعت مبارزه های جنگجویان ژاپنی که معمولاً در میادین نبرد سوار بر اسب بودند نیاز دسترسی مستقیم به حریف را ایجاد می کرد. در دوره کاماکورا ( ۱۱۵۸–۱۳۳۳ میلادی ) ، سازندگان شمشیرهای ژاپنی به بالاترین ظرافت و کیفیت در ساخت این شمشیرها رسیدند؛ نبرد بین دو خانواده بزگ و تأثیرگزار تایرا و میناموتو شرایط لازم را برای آزمایش شمشیرها در شرایط سخت آماده کرده بود. در انتهای این دوره، شمشیر بلند ( تاچی ) با شمشیری کوتاهتر با شکلی جدید ( کاتانا ) جایگزین شد. [ ۶]
با گسترش این شمشیر جدید در پیاده نظام بود که دوره شمشیرزنی کلاسیک ژاپنی شروع شد. تا قرن پانزدهم میلادی شواهد چندانی در مستندات قابل اعتماد دربارهٔ تمرین سیستماتیک شمشیرزنی نیست. به همین دلیل است که کنجوتسو، که هنر شمشیرزنی با شمشیر چوبی ( بوکن ) است را قدیمی تر از ایی آی جوتسو می دانند. [ ۷]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفایی آی جوتسو یک هنر مبارزه ای بیرون آوردن شمشیر است که لزوماً خشن هم نیست زیرا هنری است که برای دفع حمله ساخته و افزایش مهارت شمشیر کشی استفاده شده است. البته از تکنیک های آن می توان برای ضد حمله نیز استفاده کرد. [ ۱] روش های مبارزه ای آن بیشتر از اینکه برای شرایط و موقعیت های پرتحرک جنگی ساخته شده باشند برای موقعیت های زندگی روزانه یک جنگجو خارج از میدان نبرد ساخته شده اند. [ ۲]
در کتاب های کوجیکی ( گزارش رویدادهای کهن ) و نیهون شوکی ( تاریخ ژاپن ) که هر دو در قرن هشتم میلادی نوشته شده اند، گفته شده که استفاده از شمشیرهای آهنی و هنر شمشیرزنی به زمان اسطوره های خدایان ژاپنی ( کامی ) برمی گردد. [ ۳] حفاری های باستان شناسی قدیمی ترین شمشیر بدست آمده در ژاپن را متعلق به قرن دوم پیش از میلاد دانسته اند. [ ۴]
گسترش شمشیرزنی حرفه ای به عنوان یکی از بخش های سیستم کلاسیک bujutsu به زمانی برمی گردد که ساخت شمشیر ژاپنی منحی دار بلند یک لبه شروع شد. در قرن هشتم به شمشیر منحنی تاچی می گفتند. [ ۵] این شمشیر از شمشیر با لبه مستقیم ایجاد شد چون سال ها نبرد به مبارزان ژاپنی مزیت های لبه منحنی دار را به لبه مستقیم اثبات کرده بود. لبه منحنی شمشیرهای بلند نوعی جذبه عرفانی نیز به آن ها می بخشید که هنوز نیز تأثیر آن در فرهنگ امروزین ژاپن قابل مشاهده است.
طبیعت مبارزه های جنگجویان ژاپنی که معمولاً در میادین نبرد سوار بر اسب بودند نیاز دسترسی مستقیم به حریف را ایجاد می کرد. در دوره کاماکورا ( ۱۱۵۸–۱۳۳۳ میلادی ) ، سازندگان شمشیرهای ژاپنی به بالاترین ظرافت و کیفیت در ساخت این شمشیرها رسیدند؛ نبرد بین دو خانواده بزگ و تأثیرگزار تایرا و میناموتو شرایط لازم را برای آزمایش شمشیرها در شرایط سخت آماده کرده بود. در انتهای این دوره، شمشیر بلند ( تاچی ) با شمشیری کوتاهتر با شکلی جدید ( کاتانا ) جایگزین شد. [ ۶]
با گسترش این شمشیر جدید در پیاده نظام بود که دوره شمشیرزنی کلاسیک ژاپنی شروع شد. تا قرن پانزدهم میلادی شواهد چندانی در مستندات قابل اعتماد دربارهٔ تمرین سیستماتیک شمشیرزنی نیست. به همین دلیل است که کنجوتسو، که هنر شمشیرزنی با شمشیر چوبی ( بوکن ) است را قدیمی تر از ایی آی جوتسو می دانند. [ ۷]
wiki: ایی آی جوتسو