آی پی. شیوه نامهٔ اینترنت، قرارداد اینترنت[ ۱] یا پروتکل اینترنت ( به انگلیسی: Internet Protocol ) و به اختصار آی پی ( به انگلیسی: IP ) قراردادی است که برای مبادله اطلاعات در شبکه های اینترنتی وجود دارد. این قرارداد بنیادی ترین قرارداد شکل دهنده اینترنت می باشد[ نیازمند منبع] و وظیفه مسیردهی بسته های اطلاعاتی را در گذر از مرزهای شبکه ها به عهده دارد. پروتکل اینترنت یک پروتکل لایه ای است که در نرم افزار داخلی استفاده می شود و در لایه ارتباط ( Link ) قرار می گیرد. آی پی در شرایط پروتکل لایه ای پایین می تواند خدمات جهانی دسترسی را بین کامپیوترها ارائه کند.
داده های پروتکل لایه فوقانی، داخل برنامه ها و بسته هایی قرار می گیرند که نقش هم زمان دارند. هیچ نصب مداری قبل از ارسال بسته ها به یک میزبان نیاز نیست. ارتباط در این شرایط از نوع پروتکل بدون ارتباط می باشد. شبکه های تلفنی کلیدی می توانند نصب مدار را عملی سازند قبل از آنکه تلفن زنگ بزند.
دربرگیری داده های کاربر داخل بسته IP یک مثال از سر صفحه ارائه شده است. اعتبار IP می تواند نقش مهم ایفا کند. این بدان معنا است که شبکه ها نمی توانند بسته ها و موارد زیر را تضمین کنند.
• تخریب نشدن داده ها
• گم نشدن داده ها
• تحویل منظم بسته ها
• ورود انفرادی
عدم اعتبار آی پی، اجازهٔ وقوع هر یک از اشتباهات زیر را می دهد:
• تخریب داده ها
• بسته های دادهٔ گم شده
• تحویل نامنظم بسته ها
• ورود دوگانه
مزیت آی پی نسخهٔ ۴ این است که بی خطا بودن سرصفحهٔ بسته های آی پی را از طریق محاسبهٔ چک سام در گره های مسیریابی تضمین می کند. اثر جانبی خروج بسته هایی که سرصفحه نامناسب دارند، می تواند عدم شناخت هدف باشد. برای بررسی این مسائل، هر نوع پروتکل لایهٔ فوقانی، باید بتواند آن را کنترل کند. در تضمین این نوع فرایند حمل لایهٔ فوقانی می توان داده ها را پنهان کرد تا این که نظم برقرار شود.
اگر پروتکل لایهٔ فوقانی نتواند اندازهٔ دقیق را در ۲ واحد انتقال ماکزیمم توصیف کند، ارسال لایه ای فراوان خواهد شد و آی پی عامل تخریب داده های اصلی به داده های کوچک تر خواهد بود. آی پی می تواند نظم را دوباره برقرار کند، در این شرایط اندازه، کوچک تر از MTU تنظیم می شود. UDP و ICMP نمونه هایی از پروتکل هایی هستند که می توانند اندازه MTU را کاهش دهند. دلیل اصلی عدم وجود اعتبارپذیری کاهش پیچیدگی ردیاب است. این می تواند دسته های خاص از بسته ها را تولید کند که بهترین بازده را ارائه می نمایند، اگر چه هیچ نوع تضمینی وجود ندارد. تلاش بهتر در ساخت شبکه ها عامل دسترسی به تجربه کاربر خواهد بود. این مربوط به کنترل کار، در پایان خط ارتباطات است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفداده های پروتکل لایه فوقانی، داخل برنامه ها و بسته هایی قرار می گیرند که نقش هم زمان دارند. هیچ نصب مداری قبل از ارسال بسته ها به یک میزبان نیاز نیست. ارتباط در این شرایط از نوع پروتکل بدون ارتباط می باشد. شبکه های تلفنی کلیدی می توانند نصب مدار را عملی سازند قبل از آنکه تلفن زنگ بزند.
دربرگیری داده های کاربر داخل بسته IP یک مثال از سر صفحه ارائه شده است. اعتبار IP می تواند نقش مهم ایفا کند. این بدان معنا است که شبکه ها نمی توانند بسته ها و موارد زیر را تضمین کنند.
• تخریب نشدن داده ها
• گم نشدن داده ها
• تحویل منظم بسته ها
• ورود انفرادی
عدم اعتبار آی پی، اجازهٔ وقوع هر یک از اشتباهات زیر را می دهد:
• تخریب داده ها
• بسته های دادهٔ گم شده
• تحویل نامنظم بسته ها
• ورود دوگانه
مزیت آی پی نسخهٔ ۴ این است که بی خطا بودن سرصفحهٔ بسته های آی پی را از طریق محاسبهٔ چک سام در گره های مسیریابی تضمین می کند. اثر جانبی خروج بسته هایی که سرصفحه نامناسب دارند، می تواند عدم شناخت هدف باشد. برای بررسی این مسائل، هر نوع پروتکل لایهٔ فوقانی، باید بتواند آن را کنترل کند. در تضمین این نوع فرایند حمل لایهٔ فوقانی می توان داده ها را پنهان کرد تا این که نظم برقرار شود.
اگر پروتکل لایهٔ فوقانی نتواند اندازهٔ دقیق را در ۲ واحد انتقال ماکزیمم توصیف کند، ارسال لایه ای فراوان خواهد شد و آی پی عامل تخریب داده های اصلی به داده های کوچک تر خواهد بود. آی پی می تواند نظم را دوباره برقرار کند، در این شرایط اندازه، کوچک تر از MTU تنظیم می شود. UDP و ICMP نمونه هایی از پروتکل هایی هستند که می توانند اندازه MTU را کاهش دهند. دلیل اصلی عدم وجود اعتبارپذیری کاهش پیچیدگی ردیاب است. این می تواند دسته های خاص از بسته ها را تولید کند که بهترین بازده را ارائه می نمایند، اگر چه هیچ نوع تضمینی وجود ندارد. تلاش بهتر در ساخت شبکه ها عامل دسترسی به تجربه کاربر خواهد بود. این مربوط به کنترل کار، در پایان خط ارتباطات است.
wiki: آی پی