ایوان بونین

ایوان الکسی ویچ بونین ( به روسی: Ива́н Алексе́евич Бу́нин ) ( ۲۲ اکتبر ۱۸۷۰ شهر وورونژ روسیه - ۸ نوامبر ۱۹۵۳ پاریس ) نویسنده و شاعر معاصر روس و برندهٔ نوبل ادبیات در سال ۱۹۳۳ است. علاقه ی بونین به فرهنگ و ادبیات ایران زمین کاملاً از اشعارش که به فارسی رسیده است، برمی آید. در ادامه شعر «البرز» را با ترجمه ی سهند آقایی و پروانه فخام زاده می خوانید:
البرز
خورشید
بر فرازِ یخچال های البرز می تابد
آنجا
مرگ است که می تازد
و الماسِ سیاره ها جاری ست
   
مِهی که روی شکافه های البرز می خزد
یارای فتحِ قله ندارد
آنجا
و رب النوعی از آسمان
ره می بَرَد به تاجِ زمین
 
مهر
که زمین دعاگوی نامِ بلندِ اوست
نخستین سپیده ی دشت های فسرده ست
که بی دریغ می تابد
با درفشان رَدای زربفتش؛
و از فرازِ البرز می نگرد
به ایران
به سرچشمه ها و کویرها
به کوه ها
۱۹۰۵ م
ایوان الکسویچ بونین
ترجمه: سهند آقایی و پروانه فخام زاده
@tahshie
ایوان الکسی ویچ بونین در اکتبر سال ۱۸۷۰ در شهر وارونژ روسیه چشم به جهان گشود. کودکی اش را در یک خانوادهٔ اشرافی ورشکسته گذراند، خواندن را خیلی زود فراگرفت، از همان آغاز قوهٔ تخیلی قوی داشت و بسیار حساس بود. در ۱۸۸۱ وارد مدرسه ای در یلتس شد، اما به علت وضع نابسامان خانواده تنها پنج سال در آنجا تحصیل کرد و مجبور شد تا تحصیلش را در خانه ادامه دهد. ایوان الکسی ویچ بونین اشراف زاده ای بود که حتی نتوانست مدرسه را به پایان برساند و این مسئله روی آیندهٔ او بی تأثیر نبود.
سال ۱۸۹۱ اولین مجموعه اشعار بونین که هنوز سبک ویژهٔ بونین را به خود نگرفته بود، منتشر شد و در ۱۹۰۰ نخستین اثر نثر خود «سیب های آنتوناف» را به چاپ رسانید، که بسیار مورد توجه قرار گرفت اما به خاطر ستایش اشراف زادگان حساسیت منتقدان را برانگیخت.
سال ۱۹۲۰ بونین از روسیه خارج شد و به فرانسه رفت، در سال های ۱۹۲۷ - ۱۹۳۰ به ژانر داستان کوتاه روآورد و کارهای باارزشی از خود بر جای گذاشت، بونین اولین نویسندهٔ روس بود که به دریافت جایزهٔ نوبل ( در سال ۱۹۳۳ ) نایل آمد. وی در سال های آخر زندگی اش بسیار تنگدست شده بود و با اینکه به سختی بیمار بود، کتاب خاطرات و همین طور به یاد چخوف را به پایان رسانید.
بونین ۸ نوامبر ۱۹۵۳ در پاریس درگذشت و در گورستان روسی سن ژنوف د - بوا در حومهٔ پاریس به خاک سپرده شد.