ایه 4 سوره کهف

یُنذِرَ: یُنذِرَ:باب افعال ، بیم دهد ؛ تهدید کند ، بترساند مخصوصا غافلان و مجرمان را .
قَالُواْ: گفتند.
ٱلَّذِینَ : اینان . مقصود از اینان عموم کسانی هستند که بت پرستیده معتقد بودند که ملائکه پسران یا دختران خدایند، و نیز مقصود نصاری هستند که مسیح را پسر خدا می دانستند. و همچنین یهود که عزیز را پسر خدا می دانسته اند مشمول آیه هستند .
ایه 67 سوره آل عمران می فرماید : مَا کَانَ إِبْرَاهِیمُ یَهُودِیًّا وَلَا نَصْرَانِیًّا وَلَٰکِنْ کَانَ حَنِیفًا مُسْلِمًا وَمَا کَانَ مِنَ الْمُشْرِکِینَ. ابراهیم به آیین یهود و نصاری نبود، لیکن به دین حنیف توحید و اسلام بود و هرگز از آنان که به خدا شرک آورند نبود.
این آیه به طور غیر مستقیم به مشرک بودن یهودیان و مسیحیان اشاره می کند . می فرماید دین ابراهیم دین حنیف بود . او مسیحی و یهودی نبود در اصل این آیه می فرماید ابراهیم از نصرا و یهود که دینشان به سمت شرک متمایل گردیده نبود. در اصل دین یهود و دین مسیحیت یک دین توحیدی بوده و به سبب انحراف در طول دوران ها به شرک گراییده است . منظور قران بری دانستن ابراهیم از انحرافات یهود و مسیحیت بوده است .
ٱتَّخَذَ : گرفته است . از باب افتعال . معنای غالبی این باب پذیرش اثر است و به صورت متعدی نیز بکار رفته است. یعنی خداوند خواسته فرزندی داشته باشد و اکنون بی گمان به چنین خواسته ی خود رسیده و دارای فرزند است .