ایه 16 سوره نوح

دانشنامه اسلامی

[ویکی اهل البیت] آیه 16 سوره نوح. وَجَعَلَ الْقَمَرَ فِیهِنَّ نُورًا وَجَعَلَ الشَّمْسَ سِرَاجًا
و در آن آسمانها ماه شب را فروغی تابان و خورشید روز را چراغی فروزان ساخت؟
و ماه را در میان آنها روشنی بخش، و خورشید را چراغ فروزان قرار داد،
و ماه را در میان آنها روشنایی بخش گردانید و خورشید را چراغی قرار داد.
و ماه را روشنی آنها، و خورشید را چراغشان گردانید.
و ماه را در میان آسمانها مایه روشنایی، و خورشید را چراغ فروزانی قرار داده است؟!
And made the moon therein a light and made the sun a burning lamp?
"'And made the moon a light in their midst, and made the sun as a (Glorious) Lamp?

پیشنهاد کاربران

نام نوح با حروف لاتین به شکل Noah با تلفظ نوآه در اصل و ریشه در زبان پدر و مادر یا والدین سومری وی به معنای آه یا دَم نو بوده در رقابت با دَم قدیمی یعنی آدم. نام آدام با حروف لاتین به شکل Adam با تلفظ آدام در زبان های غربی در اصل و ریشه یعنی در زبان و فرهنگ قوم سومر یک بینش و باور حقیقی بوده به معنای زیر : دَم آسمانی که در کلیه جهات مکانی و بیمکانی بسوی بیکرانی و بیشماری و در طول زمان و بیزمانی بسوی آینده بی پایان، گرمای زندگی بخش آن هرگز به سردی نمی گراید و شعله های آتش آن هیچگاه خاموش نمی شوند. قوس قزح یا رنگین کمان به مثابه سمبل عهد و پیمان ( خدا با نوح ) در پایان طوفان افسانه ای حاکی از این حقیقت بوده و میباشد که دارای هفت رنگ میباشد. هفت امر به معروف و نهی از منکر نوآه یا نوح مورد تائید آبراهام یا ابراهیم قرار گرفته و به هفت آسمان تحول یافته و الا آخر.
...
[مشاهده متن کامل]

دانش آموزان با هوش امروزی بخوبی میدانند که سیارک قمر یا ماه از خود دارای نور نمی باشد بلکه نور خورشید را بصورت مهتاب منعکس میکند و به چراغ کم نور شب معروف گردیده و آفتاب چراغ پر نور روز.
عظمت خدای حقیقی و واقعی بسیار بتوان بسیار عظیم تر است از عظمت خدای کلمه ای دینی با نام های گوناگون در زبان های مختلف بشری که فقط در زبان و خط و فهم و عقل ناقص و محدود انسانی از موجودیت برخوردار ست و در خارج از آنها هیچگونه مصداق و مثال بیرونی ندارد.
الله از دیدگاه بیان کننده آیات قرآن نامی عربی است برای خالق سماوات و الارض، رب العالمین، پروردگار یا آفریدگار کائنات و ملقب است به نور سماوات و الارض است و نه خود آنها. اما خدای حقیقی و واقعی یا آفریدگار کائنات و خود کائنات، خالق و مخلوقات یکی اند و نه دو تا چیز مختلف.
خدای حقیقی و واقعی یعنی اول، وسط، آخر، درون و بیرون همه چیز و همه کس یا بطور عام تر یعنی ظاهر و باطن این واقعیت و طبیعت و یا بطور کلی یعنی محتوا و محیط هرکدام از گیتی ها یا کیهان ها و یا جهان های متناهی، مساوی، موازی و بیشمار که در محتوای هرکدام از آنها دارای هفت سیما، چهره، جلوه یا جمال و جلال کلی می باشد بصورت هفت سامان یا نظام کلی کوانتمی در قالب هفت عالم یا دنیا به شکل آسمان ها و زمین های هفتگانه و هر آنچه که بین آنهاست که هرکدام به یک سهم مساوی باهم و در طول هم و پشت سر همدیگر از حق به ظهور رسیدن و پیدایش و کثرت و تجربه و سپری نمودن زندگی های کلی و جزئیاتی دنیوی و برزخ های خاص و ویژه خویش می باشند. غیر از خدای حقیقی و واقعی هیچ موجود و هیچ چیز دیگری چه شهودی و چه غیبی نه وجود دارد و نه میتواند وجود داشته باشد از قبیل: لوسی فِر، ابلیس، زَتان، اهریمن و یا شیطان؛ عزرائیل یا ملک الموت و یا فرشته مرگ؛ گابریئل یا جبرئیل فرشته پیام رسان؛ میخائیل به شکل مَی خواه ایل ( کاروان سالار ایل می خواهان ) یا فرشته رحمت و محبت و مهربانی و سرانجام اسرافیل فرشته صورچی یا شیپور زن.
در محتوای معارف وحیانی آئین ها و ادیان یک چرخش 180 درجه ای ( مثل چرخش کپرنیکی - کانتی ) موجود می باشد که تاکنون در مقابل دیدگان و گوشان سر و دل خوانندگان و شنوندگان مخفی و پنهان باقی مانده. به این معنا که داستان های مندرج در کتب به اصطلاح الهی - آسمانی - وحیانی طوری سروده شده اند که گویا از طرف خدا در قالب وحی ( بطور مستقیم یا بدون واسطه و یا غیر مستقیم یا با واسطه ) به گوش سر و دل مبارک نوازندگان و سرایندگان ابلاغ گردیده، طنین افکنده یا نجوا شده بوده باشد.

بپرس