اینوئیت، هنر (Inuit art)
هنر اینوئیت ها، ساکنان سواحل قطبیِ شمال شرق سیبری، امریکای شمالی، و گرینلند. اگرچه اینوئیت ها مردمانی پراکنده بودند که در مناطقی بی بهره از تمدن به دشواری می زیستند، سنّت های گفتاری و تجسّمی آنان، که بیش از ۲هزار سال پیشینه دارد، به حد شگفت آوری مشابه یکدیگرند. هنر ایشان بازتابندۀ اعتقادشان به آنیمیسم(این که هر چیزی، چه جان دار و چه بی جان، نفس یا روح زنده ای دارد)، و وابستگی شان به شکار است. در بیشتر تصاویر آنان، پرنده، چارپا، و ماهی وجود دارد. هنر تزیینی این مردمان، بسیاری از اشیای روزمره، ازجمله ابزارها، سلاح ها، جامه ها، و تعویذ ها و طلسم ها، را دربر می گرفت. همچنین تصاویر ریزنگارانۀ نظر گیری با خطوط چکیده نمای ساده، از چوب، استخوان، سنگ صابونی، عاج فیل آبی، و شاخ گوزن می ساختند، یا صحنه های شکار را با تراش یا حکّاکی این مواد، خلق می کردند. پیکره ها در ابتدا کارکرد جادویی یا دینی داشتند، و یا همچون تعویذ با شخص حمل می شدند و یا در آیین های شَمَنی(برقراری ارتباط با عالم ارواح) به کار می رفتند. با این که اینوئیت ها سنن و شیوۀ زندگی کوچ نشینی خود را تا دهه های نخست قرن ۲۰ حفظ کردند، اکنون بیشتر از گذشته سکونت دائمی یافته اند و غرب گرا شده اند و بسیاری از آثار هنری شان فقط برای گردشگران تولید می شود. نام اینوئیت برگرفته از واژۀ اینوک، به معنای «انسان»، است. اینوئیت را «اسکیمو» نیز خوانده اند، ولی اسکیمو نام اهانت آمیزی به معنای «گوشت خام خوار» است، که سرخ پوستان آلگونکوئینبر آنان نهادند، و استعمارگران اروپایی نیز آن را به کار بردند.
هنر اینوئیت ها، ساکنان سواحل قطبیِ شمال شرق سیبری، امریکای شمالی، و گرینلند. اگرچه اینوئیت ها مردمانی پراکنده بودند که در مناطقی بی بهره از تمدن به دشواری می زیستند، سنّت های گفتاری و تجسّمی آنان، که بیش از ۲هزار سال پیشینه دارد، به حد شگفت آوری مشابه یکدیگرند. هنر ایشان بازتابندۀ اعتقادشان به آنیمیسم(این که هر چیزی، چه جان دار و چه بی جان، نفس یا روح زنده ای دارد)، و وابستگی شان به شکار است. در بیشتر تصاویر آنان، پرنده، چارپا، و ماهی وجود دارد. هنر تزیینی این مردمان، بسیاری از اشیای روزمره، ازجمله ابزارها، سلاح ها، جامه ها، و تعویذ ها و طلسم ها، را دربر می گرفت. همچنین تصاویر ریزنگارانۀ نظر گیری با خطوط چکیده نمای ساده، از چوب، استخوان، سنگ صابونی، عاج فیل آبی، و شاخ گوزن می ساختند، یا صحنه های شکار را با تراش یا حکّاکی این مواد، خلق می کردند. پیکره ها در ابتدا کارکرد جادویی یا دینی داشتند، و یا همچون تعویذ با شخص حمل می شدند و یا در آیین های شَمَنی(برقراری ارتباط با عالم ارواح) به کار می رفتند. با این که اینوئیت ها سنن و شیوۀ زندگی کوچ نشینی خود را تا دهه های نخست قرن ۲۰ حفظ کردند، اکنون بیشتر از گذشته سکونت دائمی یافته اند و غرب گرا شده اند و بسیاری از آثار هنری شان فقط برای گردشگران تولید می شود. نام اینوئیت برگرفته از واژۀ اینوک، به معنای «انسان»، است. اینوئیت را «اسکیمو» نیز خوانده اند، ولی اسکیمو نام اهانت آمیزی به معنای «گوشت خام خوار» است، که سرخ پوستان آلگونکوئینبر آنان نهادند، و استعمارگران اروپایی نیز آن را به کار بردند.
wikijoo: اینوییت،_هنر