اینوار ( به انگلیسی: invar ) ، که عموماً نیز به عنوان FeNi36 ( 64FeNi در ایالات متحده ) شناخته می شود، آلیاژ نیکل - آهن می باشد که به دلیل ضریب انبساط حرارتی ( CTE یا α ) پایین و منحصر به فرد آن قابل توجه است. نام اینوار از کلمه ثابت ( به انگلیسی: invariable ) گرفته شده است که به عدم انبساط یا انقباض نسبی آن با تغییرات دما اشاره دارد. [ ۱]
کشف این آلیاژ در سال ۱۸۹۵ توسط فیزیکدان سوئیسی شارل ادوارد گیوم صورت گرفت و به خاطر آن در سال ۱۹۲۰ جایزه نوبل فیزیک دریافت کرد و باعث بهبود ابزارهای علمی شد. [ ۲]
مانند سایر ترکیبات نیکل/آهن، اینوار نیز محلول جامد است؛ یعنی یک آلیاژ تک فاز است. یک نسخه تجاری آن تقریباً از ۳۶٪ نیکل و ۶۴٪ آهن تشکیل شده است. [ ۳] محدوده اینوار توسط دانشمندان وستینگهاوس در سال ۱۹۶۱ به عنوان «۴۵–۳۰ اتم درصد نیکل» توصیف شد. [ ۴]
درجه های رایج و معمولی اینوار دارای ضریب انبساط حرارتی ( با α نشان داده می شود و بین ۲۰ تا ۱۰۰ درجهٔ سانتی گراد اندازه گیری می شود ) حدود ۱/۲ppm/°C، در حالی که فولادهای معمولی دارای مقادیری در حدود ۱۵–۱۱ قسمت درمیلیون بر درجهٔ سانتی گراد هستند. درجه های فوق خالص ( < ۰٫۱٪ Co ) می توانند به آسانی مقادیری به کمی ۰/۶۵–۰/۶۲ قسمت درمیلیون بر درجهٔ سانتی گراد تولید کنند. برخی از فرمول ها ویژگی های انبساط حرارتی منفی ( NTE ) را نشان می دهند. اگرچه پایداری ابعادی بالایی را در طیف وسیعی از دماها نشان می دهد، اما تمایل به خزش دارد. [ نیازمند منبع]
اینوار در جاهایی مورد استفاده قرار می گیرد که به پایداری ابعادی بالا نیاز است، مانند ابزارهای دقیق، ساعت ها، سنج های خزش لرزه، قاب های ماسک روزنه دار، [ ۵] سوپاپ های درون موتورها و قالب های بزرگ هواساز.
یکی از اولین کاربردهای آن در چرخ های تعادل ساعت و میله های آونگی برای ساعت های تنظیم کنندهٔ دقیق بود. در زمان اختراع، ساعت آونگی دقیق ترین زمان سنج جهان بود و محدودیت در دقت زمان سنجی به دلیل تغییرات طولی آونگ در دماهای مختلف بود. ساعت تنظیم کننده رایفلر که در سال ۱۸۹۸ توسط کلمنس ریفلر ساخته شد، اولین ساعتی بود که از آونگ اینوار استفاده کرد، دقت ۱۰ میلی ثانیه در روز داشت و تا دههٔ ۱۹۳۰ به عنوان استاندارد زمانی اولیه، در رصدخانه های دریایی و خدمات ساعت ملی عمل می کرد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفکشف این آلیاژ در سال ۱۸۹۵ توسط فیزیکدان سوئیسی شارل ادوارد گیوم صورت گرفت و به خاطر آن در سال ۱۹۲۰ جایزه نوبل فیزیک دریافت کرد و باعث بهبود ابزارهای علمی شد. [ ۲]
مانند سایر ترکیبات نیکل/آهن، اینوار نیز محلول جامد است؛ یعنی یک آلیاژ تک فاز است. یک نسخه تجاری آن تقریباً از ۳۶٪ نیکل و ۶۴٪ آهن تشکیل شده است. [ ۳] محدوده اینوار توسط دانشمندان وستینگهاوس در سال ۱۹۶۱ به عنوان «۴۵–۳۰ اتم درصد نیکل» توصیف شد. [ ۴]
درجه های رایج و معمولی اینوار دارای ضریب انبساط حرارتی ( با α نشان داده می شود و بین ۲۰ تا ۱۰۰ درجهٔ سانتی گراد اندازه گیری می شود ) حدود ۱/۲ppm/°C، در حالی که فولادهای معمولی دارای مقادیری در حدود ۱۵–۱۱ قسمت درمیلیون بر درجهٔ سانتی گراد هستند. درجه های فوق خالص ( < ۰٫۱٪ Co ) می توانند به آسانی مقادیری به کمی ۰/۶۵–۰/۶۲ قسمت درمیلیون بر درجهٔ سانتی گراد تولید کنند. برخی از فرمول ها ویژگی های انبساط حرارتی منفی ( NTE ) را نشان می دهند. اگرچه پایداری ابعادی بالایی را در طیف وسیعی از دماها نشان می دهد، اما تمایل به خزش دارد. [ نیازمند منبع]
اینوار در جاهایی مورد استفاده قرار می گیرد که به پایداری ابعادی بالا نیاز است، مانند ابزارهای دقیق، ساعت ها، سنج های خزش لرزه، قاب های ماسک روزنه دار، [ ۵] سوپاپ های درون موتورها و قالب های بزرگ هواساز.
یکی از اولین کاربردهای آن در چرخ های تعادل ساعت و میله های آونگی برای ساعت های تنظیم کنندهٔ دقیق بود. در زمان اختراع، ساعت آونگی دقیق ترین زمان سنج جهان بود و محدودیت در دقت زمان سنجی به دلیل تغییرات طولی آونگ در دماهای مختلف بود. ساعت تنظیم کننده رایفلر که در سال ۱۸۹۸ توسط کلمنس ریفلر ساخته شد، اولین ساعتی بود که از آونگ اینوار استفاده کرد، دقت ۱۰ میلی ثانیه در روز داشت و تا دههٔ ۱۹۳۰ به عنوان استاندارد زمانی اولیه، در رصدخانه های دریایی و خدمات ساعت ملی عمل می کرد.
wiki: اینوار