اینه کاری
/~AyenekAri/
لغت نامه دهخدا
فرهنگ فارسی
فرهنگ عمید
پیشنهاد کاربران
آینه کاری نوعی تزیین داخلی بناها، با چسباندن قطعه های کوچک آینه به شکل های هندسی و گل و بته های مختلف است. در این رشتهٔ از هنرهای دستی، هنرمند آینه کار با استفاده از اینه و برش آن به اشکال متنوع، فضایی درخشان و زیبا در بناها می آفریند که از بازتاب نور در قطعات بی شمار آینه تشعشع، درخشش و زیبایی در تزیینات بناها ایجاد می شود و پوششی بسیار مناسب و زیبا برای تزیین بنا از نظر استحکام و دوام است.
... [مشاهده متن کامل]
این هنر یکی از شاخه های هنرهای تزیینی ایران است و از ابتکارهای ویژهٔ هنرمندان ایرانی به شمار می آید و در دوره ساسانیان رایج بوده است. از آیینه کاری های بجا مانده می توان بنای دیوانخانهٔ شاه طهماسب صفوی ( ۹۳۰–۹۸۴ق/ یا ۱۵۲۴–۱۵۷۶م ) در قزوین را نام برد.
آب و آینه در فرهنگ ایرانیان نماد پاکی و روشنایی، راستگویی و صفا بوده اند و به احتمال زیاد کاربرد آن در معماری نیز همین معنا را دارد. علاوه بر این ریشه های اقتصادی آینه کاری را نباید فراموش کرد. در سده ۱۰هجری قمری آینه از اروپا به ویژه از ونیز به ایران وارد می شد و بخشی از این آینه ها هنگام جابه جایی در راه می شکست. هنرمندان ایرانی برای بهره گیری از قطعات شکسته راهی ابتکاری یافتند و از آن ها برای آینه کاری استفاده کردند و آینه کاری ظاهراً با کاربرد آن ها آغاز شد. آینه کاری در آغاز با نصب جام های یکپارچه آینه بر بدنه بنا شروع شد. نه تنها درون بنا بلکه دیوارهای ستون دار عصر صفوی نیز با آینه های بزرگ تزیین شد.
هنر اینه کاری بیشتر در اماکن مذهبی و ارامگاه ها چشم نوازی میکند. هنرمندان بسیاری در ایران به این شغل مشغولند که بسیاری از انها در استان اصفهان هستند.
در دوره های زند و قاجار ، این صنعت را در قاب پنجره ها ، دیوارها ، سقف ها و ستون ها در آلاچیق ها و خانه های خصوصی ، چای خانه ها و همچنین بناهای سلطنتی و زیارتگاه ها اعمال می کردند. مجموعه حرم زیارتی شاه چراغ در شیراز ، دارای کاربرد گسترده ای از آینه کاری است. همچنین به عنوان در طراحی نما ی خارجی و در آستانه نیمه گنبدی که ورودی تالارها ، حیاط ها ، باغ ها و استخرهای منعکس کننده را نشان می دهد ، به نظر می رسد که از این هنر کمال استفاده را برده اند .
اولین ظهور هنر آینه کاری سنتی در معماری ایران در تزئین ایوان خانه شاه طهماسب صفوی در قزوین بود.
... [مشاهده متن کامل]
این هنر یکی از شاخه های هنرهای تزیینی ایران است و از ابتکارهای ویژهٔ هنرمندان ایرانی به شمار می آید و در دوره ساسانیان رایج بوده است. از آیینه کاری های بجا مانده می توان بنای دیوانخانهٔ شاه طهماسب صفوی ( ۹۳۰–۹۸۴ق/ یا ۱۵۲۴–۱۵۷۶م ) در قزوین را نام برد.
آب و آینه در فرهنگ ایرانیان نماد پاکی و روشنایی، راستگویی و صفا بوده اند و به احتمال زیاد کاربرد آن در معماری نیز همین معنا را دارد. علاوه بر این ریشه های اقتصادی آینه کاری را نباید فراموش کرد. در سده ۱۰هجری قمری آینه از اروپا به ویژه از ونیز به ایران وارد می شد و بخشی از این آینه ها هنگام جابه جایی در راه می شکست. هنرمندان ایرانی برای بهره گیری از قطعات شکسته راهی ابتکاری یافتند و از آن ها برای آینه کاری استفاده کردند و آینه کاری ظاهراً با کاربرد آن ها آغاز شد. آینه کاری در آغاز با نصب جام های یکپارچه آینه بر بدنه بنا شروع شد. نه تنها درون بنا بلکه دیوارهای ستون دار عصر صفوی نیز با آینه های بزرگ تزیین شد.
هنر اینه کاری بیشتر در اماکن مذهبی و ارامگاه ها چشم نوازی میکند. هنرمندان بسیاری در ایران به این شغل مشغولند که بسیاری از انها در استان اصفهان هستند.
در دوره های زند و قاجار ، این صنعت را در قاب پنجره ها ، دیوارها ، سقف ها و ستون ها در آلاچیق ها و خانه های خصوصی ، چای خانه ها و همچنین بناهای سلطنتی و زیارتگاه ها اعمال می کردند. مجموعه حرم زیارتی شاه چراغ در شیراز ، دارای کاربرد گسترده ای از آینه کاری است. همچنین به عنوان در طراحی نما ی خارجی و در آستانه نیمه گنبدی که ورودی تالارها ، حیاط ها ، باغ ها و استخرهای منعکس کننده را نشان می دهد ، به نظر می رسد که از این هنر کمال استفاده را برده اند .
اولین ظهور هنر آینه کاری سنتی در معماری ایران در تزئین ایوان خانه شاه طهماسب صفوی در قزوین بود.
