اینه های دردار

ابراهیم نویسنده ای میان سال است که برای حضور در جمع ایرانیان ِ فرهنگ دوست خارج از کشور و برای خواندن شعر و مقاله و داستان به اروپا سفر کرده است. ابراهیم در حین خواندن آثار خود در مکان های مختلف و درحین خواندن نظرات و پرسش های حاضران متوجه وجود کاغذهایی می شود. پیام های این کاغذها حاکی از آشنایی قبلی ِشخصی ناشناس با او است. این نوشته ها به خط نستعلیق و روی کاغذهای ابر و باد کوچکی نوشته می شوند. شخص ناشناس پس از آنکه تلویحاً از ابراهیم به خاطر اینکه او را بدون اجازه در داستانی توصیف کرده است گلایه می کند، با دادن تلفن خود به ابراهیم او را به ارتباط با خود ترغیب می نماید اما در مرتبه اول پاسخ تماس او را نمی دهد. در تماس دوم ابراهیم در می یابد که شخص ناشناس، دوست دوران خردسالی اش، دختری به نام صنم است که آنها در آن زمان عشقی کودکانه به هم داشته اند. صنم بانو از این به بعد به طور آشکار همراه ابراهیم در جلسات داستان خوانی می شود. در گفتگوهای خصوصی میان ابراهیم و صنم بانو مسائلی که در مقدمه به آنها اشاره شده است مطرح می شود. آن دو در کافه های مشهور پاریس، جایی که همیشه همینگوی می نشسته، یا در خانه صنم در حومه پاریس بحث و گفتگو می کنند. ابراهیم گویا حقیقت زندگی را در درون خود تغییر نیافتنی می بیند. اما گلشیری پاسخ این سؤال را که آیا ابراهیم - که نماد نویسنده معاصر ایرانی است - به ایران باز می گردد یا نه را هوشمندانه نمی دهد. بدین ترتیب خواننده در یافتن پاسخ سؤالاتی نظیر این و آنچه در مقدمه آمد به کنکاش ذهنی می پردازد.