آینه سکندری (کتاب). آینۀ سِکَنْدَری (کتاب)
کتابی تاریخی به فارسی از میرزا آقاخان کرمانی (۱۲۷۰ـ۱۳۱۴ق). در این کتاب، تاریخ ایران به چهار عصر عمومی : عصر خرافات و اساطیر شامل احوال آبادیان و پهلوانان به شیوۀ داستان و افسانه ؛ عصر تاریکی مانند عصر آجامیان و پیشدادیان ؛ عصر شفق آمیز مانند احوال کیانیان و اشکانیان، و عصر منورات یعنی اوقات معلوم ، تقسیم شده است . هدف مؤلف آن بوده که تاریخ ایران را تا عصر قاجاریه به رشتۀ تحریر درآورد اما مجال به پایان رساندن آن را نیافته است و کتاب تا زمان انقراض سلسلۀ ساسانی و ظهور اسلام را دربرمی گیرد. آقاخان در تحلیل تاریخ کهن ایران حتی المقدور از دانش های باستان شناسی ، زبان شناسی ، انسان شناسی فرهنگی و اجتماعی سود جسته و تألیفات گذشتگان اعم از مورخان یونانی و اسلامی را بررسی کرده ، همچنین از آثار دانشمندانی چون ریچاردسون ، گیبون، و مونتسکیو تأثیر پذیرفته است . ناآشنایی کافی او با دانش های یادشده و نیز شور و احساسات فراوان نسبت به تاریخ ایران باستان ، از اعتبار علمی این کتاب کاسته است . چاپ کتاب به تصحیح میرزا جهانگیر خان شیرازی (صور اسرافیل )، دو سال (۱۳۲۴ـ۱۳۲۶ق) به طول انجامیده است.