اینترفرون نوع ۱

اینترفرون نوع ۱ ( انگلیسی: Interferon type I ) زیرگروه بزرگی از اینترفرون ها هستند که به تنظیم فعالیت دستگاه ایمنی بدن کمک می کنند.
اینترفرون ها به «گیرندهٔ اینترفرون» متصل می شوند. تمامی اینترفرون های نوع ۱ به یک گیرندهٔ خاص در سطح سلول متصل می شوند که بدان «گیرندهٔ اینترفرون - آلفا» می گویند و به دو زیرگروهِ IFNAR1 و IFNAR2 تقسیم می شوند.
اینترفرون های نوع ۱ در تمامی پستانداران یافت می شود و هومولوگ های آن در پرندگان، خزندگان، دوزیستان و ماهی ها نیز وجود دارد. [ ۱] [ ۲]
اینترفرون آلفا توسط گلبول های سفید ساخته می شود و بیشتر در دستگاه ایمنی ذاتی دخیل هستند. ۱۳ ژن در ساخت زیرگروه های این اینترفرون شرکت دارند که همگی بر روی کروموزوم ۹ واقع شده اند.
اینترفرون بتا در مقادیر زیاد توسط فیبروبلاست ها ساخته می شود. این اینترفرون، فعالیت ضد ویروسی داشته و در دستگاه ایمنی ذاتی شرکت دارد. دو زیرگروه این مولکول عبارتند از: اینترفرون بتا ۱ و اینترفرون بتا ۳. [ ۳] ( ژن اینترفرون بتا ۲ در واقع همان اینترلوکین ۶ است ) . از اینترفرون بتا ۱ در درمان ام اس ( جهت کاهش دفعات عود بیماری ) استفاده می شود. باید توجه داشت که این نوع اینترفرون برای درمان انواع پیشرونده یا انواعی که عود نمی کنند، مناسب نیست. [ ۴]
در انسان، همهٔ این اینترفرون ها به صورت تنها یک ایزوفُرم تولید می شود که ژن مسئول آن «IFNK» است. تنها پستانداران گیاه خوار «اینترفرون تائو» ( IFN - τ ) می سازند. «اینترفرون زتا» ( IFN - ζ ) تنها در موش ها دیده شده است و «اینترفرون دلتا» ( IFN - δ ) نیز در پستاندارانِ غیر نخستی سانِ غیر جوندهٔ دارایِ جفت یافت می شود. بیشتر پستانداران دارایِ جفت ( نه همهٔ آنان ) ژن های فعال «اینترفرون اپسیلون» ( IFN - ε ) و «اینترفرون کاپا» ( IFN - κ ) را دارا هستند.
با آنکه تا به امروز، تنها یک نوعِ فعال از اینترفرون اُمگا توصیف شده است، اما این اینترفرون در انسان، ۷ شبه ژن دارد. بسیاری از پستاندارانِ غیر نخستی سانِ دارایِ جفت نیز تعداد بیشماری از زیرگروه های اینترفرون اُمگا را دارا هستند.
اینترفرون نوو ( IFN - ν ) را نباید با اینترفرون گاما ( IFNγ ) اشتباه کرد. این نوع اینترفرون اخیراً در انسان به صورت یک شبه ژن کشف شده است و به طور بالقوه در گربهٔ خانگی هم عملکرد فعال دارد.