اینترفرون


معنی انگلیسی:
interferon

دانشنامه عمومی

اینترفرون ها ( به انگلیسی: Interferon ) نوعی از پروتئین ها هستند که سلول های میزبان آلوده به ویروس آزاد ساخته و موجب تحریک دستگاه ایمنی و افزایش مقاومت بدن می شوند. اینترفرون ها از دستهٔ سایتوکاین ها هستند. درواقع اینترفرون ها مولکول هایی در بدن هستند که با مقاوم ساختن سلول به حملهٔ ویروسی، می توانند علیه آن ها وارد عمل شوند. اینترفرون ها به خصوص در برابر عفونت های ویروسی مقاومت می بخشند و در واکنش های ایمنی طبیعی بدن، حتی در غیاب ویروس ها ( مثلا در اچ آی وی و سرطان ) شرکت دارند.
در سال ۱۹۵۷ پژوهشگران انگلیسی مولکول هایی به نام اینترفرون را در بدن کشف کردند که با مقاوم ساختن سلول به حملهٔ ویروسی، می توانند علیه آن ها وارد عمل شوند. اینترفرون ها به خصوص در برابر عفونت های ویروسی مقاومت می بخشند و در واکنش های ایمنی طبیعی بدن، حتی در غیاب ویروس ها ( مثلاً در سرطان ) شرکت دارند.
حداقل ده نوع متفاوت از اینترفرون ها در پستانداران کشف شده که هفت نوع از آن ها در انسان شناسایی شده اند. اینترفرون های انسانی در سه تیپ طبقه بندی می شوند. تیپ یک برحسب اثر ضد ویروسی، ضد رشد و فعال سازی سلول کشنده طبیعی به اینترفرون های IFN - α و IFN - β، IFN - ω تقسیم بندی می شود. از تیپ دو IFN - γ و از تیپ سه IFNLR۱ قابل ذکرند. این پروتئین ها توسط گلبول های سفید، لنفوسیت ها، فیبروبلاست ها و سایر سلول های سیستم ایمنی تولید می شوند.
اینترفرون ها موجب تحریک سیستم ایمنی و افزایش مقاومت بدن در برابر عوامل بیماری زا می شوند. برخی موجب فعال شدن سلول های ایمنی مانند سلول های کشندهٔ طبیعی ( Nk ) و ماکروفاژها می شوند. یا با ارائهٔ آنتی ژن عوامل بیماری زا به لنفوسیت های تی موجب بهتر شناخته شدن آن ها و تشدید پاسخ ایمنی می شوند. همچنین ۰ سلول های سالم به ویروس ها را افزایش می دهند. اینترفرون ها در ایجاد برخی از علائم بیماری های عفونی مانند احساس خستگی و تب نیز نقش دارند. اینترفرونی که در پاسخ به یک نوع ویروس تولید می شود سبب بروز مقاومت کوتاه مدت در برابر بسیاری از ویروس ها نیز می شود.
عکس اینترفرون
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف

دانشنامه آزاد فارسی

اینتِرفِرون (interferon)
پروتئین طبیعی موجود در یاخته های بدن و بخشی از سیستم دفاعی پستانداران، علیه بیماری های ویروسی. سه نوع آلفا، بتا، و گامای آن را یاخته های آلوده به ویروس تولید می کنند که به جریان خون و یاخته های غیرآلوده وارد می شود و آن ها را در برابر حملۀ ویروسی ایمن می سازد. اینترفرون را الیک آیزاکس، ویروس شناس اسکاتلندی، در ۱۹۵۷ کشف کرد. اینترفرون ها ناقل های یاخته ایو مولکول های کوچکی اند که پیام ها را از یک یاخته به یاختۀ دیگر منتقل می کنند. به دو نوع اصلی تقسیم می شوند: اینترفرون نوع I (آلفا، بتا، تاو، و امگا) که فعالیت بیشتری در یاخته های پشتیبان دارند و قدرت مقاومت یاخته ها را دربرابر عفونت افزایش می دهند؛ اینترفرون نوع II (گاما) که در عمل طبیعی سیستم ایمنی اهمیت بیشتری دارد. از اینترفرون آلفا در درمان برخی از سرطان ها استفاده می کنند. اینترفرون بتا یک بی برای درمان ام اس (اسکلروز متعدد)به کار می رود.

پیشنهاد کاربران

بپرس