این کلاه من نیست

این کلاه من نیست ( انگلیسی: This is Not My Hat ) یک کتاب عکس برای کودکان، اثر جان کلاسن، نویسنده و تصویرگر کانادایی است که در سال ۲۰۱۲ منتشر شد. این داستان به کمک یک ماهی کوچک که نقش راوی غیرقابل اعتماد کتاب را بر عهده دارد، روایت می شود. ماهی کوچک کلاه ماهی بزرگ را می دزدد و به واکنش های احتمالی ماهی بزرگ در مواجهه با این دزدی فکر می کند. این کتاب دنبالهٔ مضمونی می خواهم کلاهم برگردد محسوب می شود که قرار بود تکمله ای دقیق از آن باشد اما کلاسن تصمیم گرفت تا شخصیت های داستان را تغییر دهد. اثر کلاسن پس از انتشار با استقبال خوبی مواجه شد و نقادان به طنز سیاه و طعنه آمیز آن اشاره کردند. این طنز تنها با مقایسهٔ واژه های روایت ماهی کوچک با رخدادهایی که در تصویرگری ها دنبال می شود، قابل درک است. کلاسن توانست برای تصویرگری این کتاب نشان کالدکوت ۲۰۱۳ و نشان کیت گریناوی ۲۰۱۴ را دریافت کند تا برای نخستین بار، یک کتاب برندهٔ هر دو جایزه شود.
جان کلاسن، نویسنده و تصویرگر کتاب های کودکان و پویانمای کانادایی است. او در رشتهٔ پویانمایی و مبانی هنر در کالج شریدان تحصیل کرد و پس از فارغ التحصیلی در سال ۲۰۰۵، به دریم ورکس انیمیشن پیوست. کلاسن پس از چند سال فعالیت به عنوان پویانما، تصمیم گرفت تا به تصویرگری کتاب بپردازد. می خواهم کلاهم برگردد[ a] ( ۲۰۱۱ ) اولین کتاب کلاسن بود که علاوه بر تصویرگری، نگارش آن را نیز بر عهده داشت. [ ۱] این کتاب دربارهٔ خرسی است که کلاهش را گم کرده است و پس از پرس وجو از حیوانات دیگر که همگی اظهار بی اطلاعی می کنند، متوجه می شود خرگوش آن را دزدیده است. [ ۲] این کتاب آغازگر سه گانه ای موسوم به کلاه[ b] بود که با نگارش و تصویرگری این کلاه من نیست ( ۲۰۱۲ ) ادامه یافت و در نهایت، با ما یک کلاه پیدا کردیم[ c] ( ۲۰۱۶ ) به پایان رسید. [ ۳]
می خواهم کلاهم برگردد، اولین کتاب از سه گانهٔ کلاه توانست در میان کتاب های منتخب جایزهٔ تئودور سوس گازل[ d] قرار بگیرد و برندهٔ جایزهٔ خواندن با صدای بلند ای. بی. وایت[ e] شود. همچنین این کتاب به عنوان بهترین کتاب تصویری سال از نگاه نیویورک تایمز بوک ریویو[ f] و بهترین کتاب کودکان سال از نظر پابلیشرز ویکلی معرفی شد. [ ۴] کلاسن به دنبال موفقیت می خواهم کلاهم برگردد تلاش کرد تا داستان های بیشتری را با شخصیت های مشابه بنویسد اما در این کار ناموفق بود. سرانجام، مدیر هنری کندلویک پرس، [ g] ناشر کلاسن به او پیشنهاد کرد تا از شخصیت های جدیدی برای نوشتن داستانش استفاده کند؛ بنابراین کلاسن تمرکزش را به جای پستانداران روی ماهی ها گذاشت. [ ۵] کلاسن برای نوشتن این کتاب از قلب رازگو، نوشتهٔ ادگار آلن پو الهام گرفت و اشاره می کند که این کلاه برای من نیست پایانی «شگرف تر» نسبت به سایر آثارش دارد. [ ۶] او تصویرهای این کتاب را پیش از دیجیتالی کردن، با جوهر ترسیم کرد و به تکمیل رنگ ها و جزئیات به صورت الکترونیکی پرداخت. [ ۷]