این روزگار محشر یا این هنگامهٔ بی عیب ( به انگلیسی: This Perfect Day ) رمانی علمی - تخیلی و پادآرمان شهری از آیرا لوین است که نخستین بار در سال ۱۹۷۰ به چاپ رسید. این کتاب را معمولاً با ۱۹۸۴ نوشتهٔ جرج اورول و دنیای قشنگ نو نوشتهٔ آلدوس هاکسلی مقایسه می کنند. لوین در سال ۱۹۹۴ جایزه پرومتئوس را به خاطر این کتاب دریافت کرد.
این کتاب در ایران توسط جمشید نرسی با نام «یونی کامپ» ترجمه شده و در سال ۱۳۶۲ به چاپ رسیده است.
با «آرمان شهری» طرف هستیم که در آن با کمک همسان سازی و یاری داروهای آرام بخش جامعه ای آرام و یک دست ساخته شده است. انسان ها همه در آرامش و آسایش در کنار هم زندگی می کنند. از تفاوت تا جای ممکن دوری شده است. چشم ها همه یک رنگند، برای هر جنس چهار نام بیشتر وجود ندارد.
دنیا را رایانه ای به نام یونی کامپ اداره می کند و همهٔ انسان ها با برنامه ریزی این رایانه زندگی می کنند. همه دست بندی دارند که تنها یک بار در سال در روز همبستگی آن را باز می کنند.
همه جا اسکنرهایی وجود دارد که با استفاده از این دست بندها جابجایی و ورود و خروج انسان ها را کنترل و ثبت می کنند. برای رفتن به هر جایی نیاز به اجازه گرفتن از پویشگر ( اسکنر ) هست. درها تنها با پویشگر باز می شوند.
از سوی دیگر ذهن انسان ها با استفاده از فرایندی به نام «درمان کاری» آرام نگه داشته می شود. هر ماه، هر کس دارویی تزریقی دریافت می کند که ذهن و سوخت وساز بدن را کنترل کرده و در حالت عادی نگاه می دارد.
عمر نهایی انسان ها ۶۲ سال است.
لی. آر. ام که پدربزرگش او را چیپ می نامد، پسری است اندکی غیرعادی. مهم ترین جنبهٔ فیزیکی این غرابت چشم های اوست که یکی قهوه ای جهانی و دیگر سبز همرنگ چشمهای جد اوست که فضانورد بوده.
چیپ فردیت دارد که پدربزرگش هم آن را تقویت می کند. وقتی خانواده با هم به بازدید از یونی کامپ می روند، پدربزرگ راهی مخفی را به چیپ نشان می دهد که به قلب یونی کامپ واقعی می رود. . .
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین کتاب در ایران توسط جمشید نرسی با نام «یونی کامپ» ترجمه شده و در سال ۱۳۶۲ به چاپ رسیده است.
با «آرمان شهری» طرف هستیم که در آن با کمک همسان سازی و یاری داروهای آرام بخش جامعه ای آرام و یک دست ساخته شده است. انسان ها همه در آرامش و آسایش در کنار هم زندگی می کنند. از تفاوت تا جای ممکن دوری شده است. چشم ها همه یک رنگند، برای هر جنس چهار نام بیشتر وجود ندارد.
دنیا را رایانه ای به نام یونی کامپ اداره می کند و همهٔ انسان ها با برنامه ریزی این رایانه زندگی می کنند. همه دست بندی دارند که تنها یک بار در سال در روز همبستگی آن را باز می کنند.
همه جا اسکنرهایی وجود دارد که با استفاده از این دست بندها جابجایی و ورود و خروج انسان ها را کنترل و ثبت می کنند. برای رفتن به هر جایی نیاز به اجازه گرفتن از پویشگر ( اسکنر ) هست. درها تنها با پویشگر باز می شوند.
از سوی دیگر ذهن انسان ها با استفاده از فرایندی به نام «درمان کاری» آرام نگه داشته می شود. هر ماه، هر کس دارویی تزریقی دریافت می کند که ذهن و سوخت وساز بدن را کنترل کرده و در حالت عادی نگاه می دارد.
عمر نهایی انسان ها ۶۲ سال است.
لی. آر. ام که پدربزرگش او را چیپ می نامد، پسری است اندکی غیرعادی. مهم ترین جنبهٔ فیزیکی این غرابت چشم های اوست که یکی قهوه ای جهانی و دیگر سبز همرنگ چشمهای جد اوست که فضانورد بوده.
چیپ فردیت دارد که پدربزرگش هم آن را تقویت می کند. وقتی خانواده با هم به بازدید از یونی کامپ می روند، پدربزرگ راهی مخفی را به چیپ نشان می دهد که به قلب یونی کامپ واقعی می رود. . .
wiki: این روزگار محشر