موشک اسپارو ( به انگلیسی: Aim - 7 Sparrow ) یک موشک هدایت راداری نیمه فعال ساخت ایالات متحده آمریکا است. این موشک در جنگ ویتنام به طور گسترده توسط نیروی هوایی آمریکا و بر روی هواپیمای اف - ۴ استفاده شد. این موشک نقش بسزایی در برتری هوایی ایالات متحده در جنگ ویتنام داشت و در مجموع پنجاه جنگنده ویتنام شمالی از انواع میگ - ۱۷، میگ - ۱۹ و میگ - ۲۱ با استفاده از آن سرنگون شدند. برد عملیاتی این موشک تا ۴۰ کیلومتر می باشد. اما نسل های اولیه آن مانند ایم - ۷ بی تنها از فاصله ۱۵ تا ۲۰ مایلی از دقت قابل قبولی برخوردار بودند.
مشکل اساسی این نوع موشک نداشتن سامانه رادار مختص خود موشک می باشد. از این رو موشک جهت رهگیری و تعقیب هدف از رادار هواپیمای شلیک کننده استفاده می کند. به این ترتیب که ابتدا خلبان توسط رادار خود هدف را شناسایی و رادار هواپیما را به اصطلاح روی هدف قفل ( Lock ) می کند. چنانچه تمام شرایط شلیک فراهم باشد، خلبان موشک را شلیک می کند. از این پس حسگر موجود در سر موشک امواج رادار منعکس شده هواپیمای مادر از سمت هدف را تعقیب می کند. به همین دلیل خلبان ناگزیر است تا زمان برخورد موشک به هدف، هواپیمای هدف را تعقیب نموده و رادار خود را نیز بر روی آن قفل نگه دارد. از آنجا که رادار به منزله چشم خلبان برای مسافت های فراتر از میدان دید می باشد، خلبان در مدت حرکت موشک تا برخورد تقریباً کور بوده و حتی نمی تواند از مانورهای فرار استفاده کند. از این رو این موشک ها در عین دقت و کاربرد بسیار، تا حدودی خطرناک نیز هستند.
ایم - ۷ اسپارو در نیروهای مسلح آمریکا به طور تدریجی در حال جایگزینی با موشک ایم - ۱۲۰ آمرام است. آمرام از هدایت راداری فعال استفاده می کند و از قابلیت شلیک و بعد هیچ بهره مند است. ایران، ژاپن، ایتالیا و کانادا از دیگر کاربران موشک اسپارو بوده اند. آخرین نسل این موشک ایم - ۷ام می باشد که در جنگ های اخیر آمریکا در عراق و افغانستان به طور گسترده استفاده شد.
در طول جنگ ایران و عراق خلبانان ایرانی با کمک جنگنده های اف - ۴ و اف - ۱۴ انواع مختلف جنگنده های عراقی از جمله میراژ اف - ۱، میگ - ۲۱ و ۲۳، سوخو - ۲۲، سوپر اتاندارد، بمب افکن توپولف - ۲۲ و چند هلیکوپتر عراقی و احتمالاً یک موشک ضد کشتی اگزوسه ( به وسیله جنگنده اف - ۱۴ تامکت ) را از بین بردند. [ نیازمند منبع معتبر]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمشکل اساسی این نوع موشک نداشتن سامانه رادار مختص خود موشک می باشد. از این رو موشک جهت رهگیری و تعقیب هدف از رادار هواپیمای شلیک کننده استفاده می کند. به این ترتیب که ابتدا خلبان توسط رادار خود هدف را شناسایی و رادار هواپیما را به اصطلاح روی هدف قفل ( Lock ) می کند. چنانچه تمام شرایط شلیک فراهم باشد، خلبان موشک را شلیک می کند. از این پس حسگر موجود در سر موشک امواج رادار منعکس شده هواپیمای مادر از سمت هدف را تعقیب می کند. به همین دلیل خلبان ناگزیر است تا زمان برخورد موشک به هدف، هواپیمای هدف را تعقیب نموده و رادار خود را نیز بر روی آن قفل نگه دارد. از آنجا که رادار به منزله چشم خلبان برای مسافت های فراتر از میدان دید می باشد، خلبان در مدت حرکت موشک تا برخورد تقریباً کور بوده و حتی نمی تواند از مانورهای فرار استفاده کند. از این رو این موشک ها در عین دقت و کاربرد بسیار، تا حدودی خطرناک نیز هستند.
ایم - ۷ اسپارو در نیروهای مسلح آمریکا به طور تدریجی در حال جایگزینی با موشک ایم - ۱۲۰ آمرام است. آمرام از هدایت راداری فعال استفاده می کند و از قابلیت شلیک و بعد هیچ بهره مند است. ایران، ژاپن، ایتالیا و کانادا از دیگر کاربران موشک اسپارو بوده اند. آخرین نسل این موشک ایم - ۷ام می باشد که در جنگ های اخیر آمریکا در عراق و افغانستان به طور گسترده استفاده شد.
در طول جنگ ایران و عراق خلبانان ایرانی با کمک جنگنده های اف - ۴ و اف - ۱۴ انواع مختلف جنگنده های عراقی از جمله میراژ اف - ۱، میگ - ۲۱ و ۲۳، سوخو - ۲۲، سوپر اتاندارد، بمب افکن توپولف - ۲۲ و چند هلیکوپتر عراقی و احتمالاً یک موشک ضد کشتی اگزوسه ( به وسیله جنگنده اف - ۱۴ تامکت ) را از بین بردند. [ نیازمند منبع معتبر]
wiki: ایم ۷ اسپارو