ایلرس ویلهلم

دانشنامه آزاد فارسی

آیلرس ویلهلم. آیْلِرس، ویلهِلم (۱۹۰۶ـ۱۹۸۹)(Eilers, Wilhelm)
خاورشناس آلمانی. آیلرس در مونیخ و لایپزیگ و برلین درس خواند و در ۱۹۳۱ در رشتۀ حقوق (از دانشگاه لایپزیگ) و در ۱۹۳۸ نیز در رشتۀ زبان شناسی تاریخی دکترا گرفت. زبان فارسی را خوب می دانست و در زمینۀ فقه اللغه و فرهنگ ایرانی، فرهنگ آشوری و سامی و خط بابلی تحقیقاتی کرده است. وی برای مؤسسه باستان شناسی آلمان در اصفهان (۱۹۳۶ـ۱۹۴۵/۱۳۱۵ـ۱۳۲۴ش) تحقیق کرد و دانشیار دانشگاه سیدنی استرالیا (۱۹۴۷ـ۱۹۵۲)، مشاور بخش خاورشناسی کتابخانۀ دانشگاه ماربورگ (۱۹۵۲ـ۱۹۵۸) و استاد زبان شناسی شرقی دانشگاه وورتسبورگ (۱۹۵۸ـ۱۹۷۴) بود. از آثار اوست: گروه های اجتماعی از دیدگاه حقوق بابلی (لایپزیگ، ۱۹۳۱)؛ ترجمۀ قانون حمورابی (لایپزیگ، ۱۹۳۲)؛ ترجمۀ رباعیات حافظ با متن فارسی (لایپزیگ، ۱۹۴۰)؛ نام های صاحب منصبان ایرانی در کتیبه های میخی (لایپزیگ، ۱۹۴۰)؛ ترجمه و شرح دوازده رباعی فخرالدین عراقی (لایپزیگ، ۱۹۴۲)؛ فرهنگ آلمانی ـ فارسی (ویسبادن، ۱۹۵۹ـ۱۹۸۳)؛ نسخ خطی فارسی (ویسبادن، ۱۹۶۸)؛ یادنامۀ ایران شناسان آلمانی در جشن های ۲۵۰۰ساله (اشتوتگارت، ۱۹۷۱)؛ گویش خوانساری (ویسبادن، ۱۹۷۶)؛ گویش گزی (ویسبادن، ۱۹۷۹).

پیشنهاد کاربران

بپرس