ایستیدن

لغت نامه دهخدا

ایستیدن. [ دَ ] ( مص ) ایستادن و آغاز نمودن. ( آنندراج ). ایستادن و آغاز کردن. ( ناظم الاطباء ). ایستادن. ( فرهنگ فارسی معین ): المواکبه ؛ برکاری ایستیدن. ( تاج المصادر بیهقی ). المواقفه ؛ با کسی در جنگ بایستیدن و با کسی در چیزی فروایستیدن در معاملتی. ( تاج المصادر بیهقی ).

فرهنگ فارسی

(مصدر ) ایستادن .

فرهنگ عمید

= ایستادن

پیشنهاد کاربران

ایستادن
بودن
باقی ماندن
دیرپا بودن
زنده بودن
مخور جمله ، ترسم که دیر ایستی
به پیرانه سر بَد بوَد نیستی
✏ �نظامی�