ایستگاه به ایستگاه

ایستگاه به ایستگاه ( انگلیسی: Station to Station ) دهمین آلبوم استودیویی دیوید بویی، موسیقی دان انگلیسی، است که در ۲۳ ژانویهٔ ۱۹۷۶ از طریق آرسی ای رکوردز منتشر شد. این آلبوم که به عنوان یکی از برجسته ترین آثار او محسوب می شود، نمایانگر شخصیت بویی بر روی صحنه، یعنی دوک سفید لاغر بود. ایستگاه به ایستگاه به دست بویی و هری مزلین تهیه شد و ضبط آن عمدتاً در استودیوهای چروکی در لس آنجلس، کالیفرنیا در اواخر ۱۹۷۵ پس از اینکه بویی فیلم برداری مردی که به زمین سقوط کرد را تکمیل کرد، به طول انجامید؛ طرح روی جلد تصویری از بویی در این فیلم است. در طول جلسات ضبط، بویی به مواد مخدر به خصوص کوکائین وابسته بود و بعداً گفت که تقریباً هیچ چیز از مراحل تولید را به خاطر نمی آورد.
موفقیت تجاری آلبوم قبلی بویی، آمریکایی های جوان ( ۱۹۷۵ ) ، به او آزادی بیشتری را هنگام شروع به ضبط آلبوم بعدی می داد. جلسات ضبط آلبوم ترکیبی از گیتاریست کارلوس آلومار، بیسیست جورج موری و نوازندهٔ درام دنیس دیویس را تشکیل داد که بویی تا پایان دهه از مشارکت آن ها بهره برد، و نیز شامل مشارکت های گیتاریست ارل اسلیک و پیانیست روی بیتان بود. از لحاظ موسیقایی، ایستگاه به ایستگاه آلبومی در حال گذار برای بویی بود که فانک و سول آلبوم جوانان آمریکایی را گسترش می داد و در عین حال مسیر جدیدی را ارائه می داد که متأثر از موسیقی الکترونیک و ژانر موسیقی آلمانی کراوت راک، به ویژه گروه هایی مانند نئو! و کرافت ورک بود. اشعار آلبوم مشغله های ذهنی بویی با فریدریش نیچه، آلیستر کراولی، اساطیر و مذهب را به تصویر کشید.
ایستگاه به ایستگاه با تک آهنگ «سال های طلایی» معرفی شد و با موفقیتی تجاری همراه بود که به جایگاه پنج آلبوم برتر جدول های فروش موسیقی بریتانیا و ایالات متحده رسید. بویی پس از لغو ساخت موسیقی متن مردی که به زمین سقوط کرد، در اوایل ۱۹۷۶ این آلبوم را با برگزاری تور ایزولار تبلیغ کرد که در طی آن با اظهاراتی که حاکی از حمایت از فاشیسم بود، مورد جنجال قرار گرفت. در پایان تور، او به اروپا نقل مکان کرد تا خود را از فرهنگ مواد مخدری لس آنجلس دور کند. سبک هایی که در ایستگاه به ایستگاه مورد بررسی و آزمایش قرار گرفتند، در طول سه سال بعد در برخی از تحسین برانگیزترین آثار بویی با سه گانه برلین به اوج خود رسید. در حالی که این آلبوم در زمان انتشار با استقبال مثبت منتقدان موسیقی مواجه شد، نام آن در چندین فهرست از برترین آلبوم های تمام ادوار قرار گرفته است. نسخه های مجدد این آلبوم چند بار منتشر شده است و در سال ۲۰۱۶ به عنوان بخشی از مجموعه حالا من چه کسی می توانم باشم؟ ( ۱۹۷۴–۱۹۷۶ ) بازسازی شد.

ایستگاه به ایستگاه (ترانه). «ایستگاه به ایستگاه» ( انگلیسی: Station to Station ) ترانه ای از دیوید بویی موسیقی دان انگلیسی است. این ترانه در ژانویهٔ ۱۹۷۶ به عنوان قطعهٔ هم نام و افتتاحیهٔ دهمین آلبوم استودیویی او، ایستگاه به ایستگاه، و نیز به عنوان تک آهنگ ۷ اینچی تبلیغاتی در همان ماه در فرانسه منتشر شد. این ترانه که به دست بویی و هری مزلین تهیه شده است، میان سپتامبر و نوامبر ۱۹۷۵ در استودیو چروکی در لس آنجلس نوشته و ضبط شد. این ترانه با بیش از ۱۰ دقیقه مدت زمان، طولانی ترین ضبط استودیویی بویی است. نیمهٔ نخست ترانه با صدایی قطار مانند آغاز و مارشی آرام دارد که حول محور ریف گیتار آتونال اجرا می شود. نیمهٔ دوم به شکل قطعه ای پراگ - دیسکو با کلید و تندایی متفاوت از نیمه نخست است. این ترانه به عنوان آرت راک شناخته شده است و متأثر از گروه های الکترونیکی آلمانی کرافت ورک و تنجرین دریم است.
از لحاظ اشعاری، «ایستگاه به ایستگاه» شخصیت شیطانی بویی یعنی دوک سفید لاغر را معرفی می کند که سخنران ایستگاه به ایستگاه شد و در طول سال ۱۹۷۶ اغلب مظهر خود بویی بود. در طول جلسات ضبط، بویی شدیداً به مواد مخدری مانند کوکائین وابسته بود که مستقیماً در سرتاسر ترانه به آن اشاره شده است. «ایستگاه به ایستگاه» همچنین به کابالا، علوم خفیه، گنوسیسم، پارانویا و دیگر وابستگی هایی اشاره می کند که در آن زمان بر ذهن بویی تأثیرگذار بود. جلوهٔ صوتی آغازین ترانه نکته ای انحرافی است که قرار است ایستگاه های صلیب به همراه دو دوره از حرفهٔ او را نمایش دهد. این ترانه ژانرهای فانک و سول آلبوم قبلی او آمریکایی های جوان با صداهای تجربی که او در «سه گانه برلین» بررسی خواهد کرد را تلفیق کرد.
«ایستگاه به ایستگاه» مورد تحسین منتقدان موسیقی و زندگی نامه نویسان قرار گرفته است و اجرای گروه و خود بویی را ستایش کرده اند. با نگاهی به گذشته، آن را یکی از بهترین ترانه های بویی نامیده اند و مانند آلبومش، به عنوان شاخصی از اینکه حرفه او در آن زمان چه مسیری را طی کرد، دیده می شود. او این ترانه را در طول تور ایزولار ۱۹۷۶ اجرا کرد که در آن اغلب در فضای شخصیت دوک سفید لاغر بود و در طول دوران حرفه ای خود به اجرای آن در تورهای مختلف ادامه داد. این ترانه بازسازی شده است و در کنار آلبومش به عنوان بخشی از مجموعهٔ حالا چه کسی می توانم باشم؟ ( ۱۹۷۴–۱۹۷۶ ) در ۲۰۱۶ منتشر شده است.