ایزوترم جذب لانگمویر

ایزوترم جذب لانگمویر ( به انگلیسی: Langmuir adsorption isotherm ) یا معادله لانگمویر یا ایزوترم لانگمویر یا معادله جذب لانگمویر یکی از ایزوترم های جذب است که توسط ایروین لانگمویر در سال ۱۹۱۶ توسعه یافته است[ ۱] . این معادله بر پایهٔ فرضیات مدل جذب لانگمویر بدست آمده که برای واکنش جذب A + ∗ ↔ A ∗ ( A مادهٔ جذب شونده و * مکان جذب ) به صورت زیر بیان می شود[ ۲] :
که در آن θ کسر پوششی سطح ( نسبت سطح پوشیده شده به کل سطح در دسترس برای جذب ) ، p فشار یا غلظت گاز مورد نظر و K ثابت تعادل واکنش جذب ( K = K 1 K − 1 که K 1 ثابت تعادل واکنش جذب و K − 1 ثابت تعادل واکنش واجذب می باشد ) است.
برای جذب سادهٔ همزمان دو نوع A و B، این معادله به صورت زیر درمی آید:
که در آن K X ثابت تعادل جذب X، θ X کسر پوششی جزء X و p X فشار جزئی گونهٔ X است.